Breda deel 5: c’est le ton qui fait la Musique.

En ook in Breda ontkom je niet aan boreaal geleuter, wat dan weer naar voren komt door het volgende citaat uit dat al eerder naar voren gebrachte P A M F L E T.
‘Overal in het land hadden de menen het gevoel dat het verkeerd was. Overal in het land hadden de mensen het gevoel dat ze echt verloren hadden. Overal in het land hadden de mensen het gevoel dat ze echt gewonnen hadden.’
Politiek dus van de bovenste plank opdat het zicht daarop verloren gaat. Want wie weet nog wat op die bovenste plank allemaal is beland?! Is er sprake van een “nieuw engagement, of desintegratie?”

De vraag gesteld en het antwoord is in duisteren gehuld. Is het Westen op zijn retour? Is het einde van onze westerse democratie in zicht? Of bevinden we ons in een overgangsperiode naar een politiek systeem waarin gelijkheid en vrijheid beter gewaarborgd zijn dan nu? Binnen onze westerse wereld is het onrustig. In verschillende landen krijgen de brede volkspartijen die in de decennia na de Tweede Wereldoorlog het monopolie op de macht hadden, concurrentie van nieuwe partijen die duidelijke standpunten verkiezen boven het politieke compromis. Ze groeperen zich rond debatten over nationale veiligheid, migratie, racisme en identiteit.

Parallel daaraan groeit het wantrouwen in eens gerespecteerde instituten als wetenschap, de media en de rechterlijke macht.
Neen, het is nu eenmaal niet aan mij om daar een standpunt in te nemen, maar ik geef wel iets weer dat juist door Breda Photo 2020 wat meer aandacht zou kunnen behoeven. Juist door het internationale karakter van deze expositie, waar de leidraad kan zijn om eens even stil te staan mij de situaties van anderen. Van vluchteling naar slachtoffer, van genderneutraal tot vervolgde, van kleur naar regenboog en waar veel foto’s bewust in zwart/wit te zien zijn, is het bij mij de kleur die mijn smaak bepaalt.

‘C’est le ton qui fait la Musique, maar wanneer de muziek zwijgt…