een tweede Bre.. ek

Een broekje in de brand… pardon een bordje zonder branding… Sta ik zowaar voor (mijn eigen) paal. Nu heeft dat op zich niet veel te betekenen, ware het niet dat het vorige week vloed was en dankzij eb wij met droge voeten op het strand dat niettemin niet stil en verlaten was, alsnog het een met het ander kon laten vereeuwigen. Iets wat doet denken aan eeuwige roem, wanneer de prijsuitreiking niet zodanig verloopt als de betrokkene zich had voorgesteld.

Vooralsnog hoef ik mij niet druk te maken over de mogelijke voorbijganger die mijn tekst tot zich neemt dan wel nam, wat op termijn geweest is is veelal tot het verleden gaan behoren en wanneer de ander zich in mijn tekst kan herkennen, dan zal de keerzij bestaan uit het veronderstelde dat de laatste foto van dit geheel doet vermoeden: een visgraat dan wel botten die verbleken, of een urn die turn keert, waarbij de wind zich ontfermt over dat wat gestrooid wordt.

Of ergens in de diepte van de zee verdwijnt. Waardoor een herinnering tot leven wordt gewekt en wanneer men deze koestert en een plek geeft in het totaal der dingen, dan is mijn vooruitgang volbracht en hoef ik niet veel meer te doen dan simpelweg te… zwijgen over dat broekje dat in de branding teloor is gegaan. Nog even te zien in Bergen aan Zee en voor je het weet wordt ook daar weer overgegaan tot de orde… van het ruimen van zwerfvuil. Laat niet als dank voor het aangenaam verpozen, slaat tegenwoordig als een tang op een varkenshouderij, waarbij de speklapjes dienen te wedijveren met de ribkarbonades. Waardoor ik toch een draai weet te geven aan de maaltijd, aardappelen, bloemkool en die ribkarbonaad dit keer niet afkomstig van een van de 3 biggetjes.