CANINAVABIS

CANINAVABIS. Een woord dat nergens opslaat, behalve wanneer je dit van toepassing acht op de kunst. Wanneer kunst wordt omgezet in dogma’s, loop je de kans dat de kunst van het zien wordt vergeleken met het kijken. En kijken doet de gemiddelde kijker niet, tenzij hem of haar kunsten worden voorgeschoteld. Op de beeldbuis, in de courant of tijdens een expositie die het moet hebben van de commentator die het een dan wel het ander naar voren weet te brengen. Met woorden die iets van de bedoelingen van de betreffende kunstenaar weet te etaleren. En wanneer woorden niet volstaan, wordt het de ‘beleving’ die zich aandient: een mallemolen desnoods, met een blik op een vage verte. Dat gevoel (die beleving dus) overvalt mij geregeld. Word ik nu besodemieterd, of heeft de kunstenaar geen andere bedoeling dan de bezoeker op een ander been te zetten. Een houten been desnoods, simpelweg omdat dit been zich aandient. Het toeval van de een, de uitval van de ander. En wanneer de commentator het af laat weten, wordt een kunstcriticus op het geheel los gelaten. Want dat zijn de mensen die ervoor hebben gestudeerd, dat zijn mensen die zich de wijsheden vanuit het verleden tot zich hebben genomen en als ware rentmeesters met hun kijk aan de haal gaan. Met een bepaalde overtuiging die riekt naar een religie…

Iemand zag niemand rondlopen op stiletto’s. Dat liep uit de hand toen de kunstenaar besloot om zich een aantal potten (RVS) en deksels toe te eigenen. Weliswaar in de aanbieding bij AC tion, en wanneer er voldoende werden afgenomen, kon ook nog eens een fikse korting worden bedongen. Stiletto’s voor een reuzin, die er bepaaldelijk geen zin in had om zo torenhoog voor joker rond te gaan wiebelen, hetgeen door haar heupen ook minder op prijs werd gesteld. Maar zij kwam er toch mee weg: in de kunsthAl in Rotterdam. En ik mocht mezelf in de glimmende pannen aanschouwen, deed wat ik moest doen en laat het beeld vandaag een glansrol spelen. Ongetwijfeld had dit beeld een titel, maar is deze titel mij helaas ontgaan. Dus bedacht ik een eigen titel: CANINAVABIS. Met een oog gericht op de toekomst, met een ander oog kijkend naar mijn recente verleden. Want het was woensdag en terwijl ik dit bericht gelijktijdig aan het relativeren ben, vind ik het toch relevant om hier melding van te maken. Opdat mijn dag op dit moment in het NU nog even beklijft. Voor diegenen die hun schouders simpelweg ophalen: geen malheur want die malheur kun je nu eenmaal beter aan anderen overlaten!