Cavalcade…

Wat deze dag zo bijzonder maakt?! Gewoon, het is bijkans een blauwdruk van de afgelopen dagen. Je verandert de dag, de datum, doet niets aan de klok laat staan dat je de secondewijzer probeert te versnellen, laat de bouwvakkers hun werkzaamheden verrichten, gaat gezwind onder de handdouche, plast wat in je fles, laat je bed verschonen, kijkt wat om je heen wanneer je de ontbijtzaal betreedt, groet en aantal mensen van wie je de voornaam kent en een deel van de reden van hun verblijf hier, bent niet te beroerd om wederom gebruik te maken van de rustige ruimte en je gezicht klaart op wanneer de clown nog steeds op die muur blijkt te hangen.

Met andere woorden, kijk niet vreemd op wanneer een cavalcade van rollatoren, rolstoelen, een enkele schuifelende loper, een rolstoel voortbewogen door de hulpvaardige handen van een stagiaire die er alles aan doet om de afhankelijke zorgvrager (wat een klotewoord eigenlijk!) het zo aangenaam mogelijk te maken, pakt een eitje, neemt desnoods een volgende witte boterham, koffie in een mok en neemt halfvolle melk omdat volle melk dit keer is uitgesloten. En om niet meer te verzuren is er ook nog karnemelk in de aanbieding, fruit wat vraagt om de nodige vitamientjes te kunnen leveren en maakt van de weeromstuit gebruik van het feit dat… het voor de rest veelal een kwestie van afwachten is. In die zin dat voor je het goed en wel beseft alweer richting 12 uur gaat, dat de lunch wacht en om het geheel dan te completeren er dit keer kerriesoep op het menu blijkt te staan.

En er mogelijk al een poging is ondernomen om het avondeten, niet direct zichtbaar op het bord, ervoor te laten zorgen dat het water in de mond… het kan zomaar een waterval gaan worden, maar wanneer ik dan wat begin te kwijlen…