Ceci n'est pas une…

Ceci nést pas une pipe. Nou, dan weet je het wel.

Brussel en het Museum Magritte, Marc Sleen en Nero als strip, het stripmuseum en dat alles met de Metro vanuit de Europese wijk naar het Centrum en omgeving. De Grote Markt met een keur aan gebouwen, Manneken Pis wat de grootste teleurstelling van de wereld is, voor veel geld mosselen met zand eten, een tweetal Kwaks genoten en een hotel dat zeer de moeite waard was.

En dat alles onder de noemer van drie dagen Brussel, een 556 kilometer heen en weer, het weer dat aan alle kanten te genieten was en waar het ontbijt niet alleen zeer verzorgd, maar ook nog eens een allure uitstraalde dat overeen kwam met de wijk waar wij ons bevonden: de Europese wijk in hotel Berlaymont Boulevard Charlemagne – Karel De Grotelaan 11 – 19.

Niet dat dit er iets toedoet, maar ik kan het maar liever noteren dan dat ik dit op termijn vergeet. Tenslotte woont Alzheimer niet ver van de hoek waar ik mij nu bevind. En om het geheel maar wat te gaan illustreren zal ik het vandaag ietwat beperkt gaan houden: wat fotos’ van kaarten die straks een andere weg zullen gaan bewandelen. Voor Kees de schoenen, voor Charles de pijp (die hij nog lang niet aan Maarten van Rossum geeft) en voor Jan eenvoudigweg een paraplu, waar ik hem ooit in Bonn in een hotelkamer aldaar heb weten vast te leggen.

Zo ben ik in staat om wat gedeeld verleden toch nog een draai in het heden te gaan geven, zijn het herinneringen die op een bepaalde manier wederom tot leven zouden kunnen komen en is het mijn niet aflatende geest die naast het geestrijk vocht dat ik mocht genieten, de nodige Guust Flaters die ik mocht begaan, de man die sneller schoot dan zijn schaduw en het Planetorium dat Ria aan het Atomium verbond en de TomTom die ervoor zorgde dat we in Baarle Hertog niet alleen van de koffie genoten, maar ook van het warme appelgebak met slagroom en de poffertjes die zonder ijs werden opgesmikkeld. Ik bedoel maar…

Maar die laatste is… toch geen paraplu!