Chronische rouw.

Soms zijn het van die beelden die ergens op een kaartje spontaan naar voren komen. Waar je het bestaan niet meer van wist en je ook geen idee hebt waar je deze foto hebt genomen. Ik vermoed in Breda toen ik nog fris en fruitig door het leven liep. Maar ook dat heeft door de tijd heen ingeboet aan mogelijkheden. Beperkingen als het ware en het is de beperking die je dwingt om stil te staan bij het verlies. Maar daar wil ik het niet over hebben, ik las een artikel dat ingaat op rouw. Niet zomaar rouw maar chronische rouw. Wat daaronder wordt verstaan is het verlies dat zich voordoet wanneer je door een ziekte steeds meer moet gaan inleveren. Verlies van een dierbare is de rouw die we allen kennen, chronische rouw is een constante die je vergezeld op jouw levenspad. En waar je ogenschijnlijk niets te klagen hebt in de ogen van een ander, word je je ieder moment bewust van het feit dat je constant aan het inleveren bent. Een accu die wel kan worden opgeladen, maar binnen de kortste keren weer leeg raakt. Geenszins lekstroom, maar meer de energie die het je kost om de dagelijkse dingen tot een goed einde te brengen.

En iedere dag opnieuw wordt geconfronteerd met dat verlies. En dan kom ik bijna automatisch terecht bij Marlies. Die de ziekte van Lyme zoveel mogelijk probeert te onderdrukken. Die zich in een constant gevecht weet met haar lichaam, dat de onvoorspelbaarheid draagt die Lyme nu eenmaal geeft. Dat is een voorbeeld van chronische rouw, waarbij ook te denken valt aan mensen de MS hebben.

Rouwen omtrent het verlies dat je leidt, lijden dat niet direct voor de ander zichtbaar is. Strijd voeren omtrent je zijn, je bestaan en alles wat het leven had kunnen geven.

Maar constant dat gevecht…