Een dorp.

Canto Ostinato. En dan doemt een naam op: Simeon ten Holt. Het heeft veel weg van een tijdloze herhaling, waardoor in eerste instantie gesproken werd over een perpetuum. Zonder de kans te krijgen om te worden gemobiliseerd. Want wie zit er te wachten op een eeuwigdurende herhaling? Om over bewegen maar niet te spreken. Ach, het zijn van die zaken die de dingen van de dag kunnen gaan veraangenamen. En waar mijn huisfotograaf weer in de gelegenheid is geweest om zijn toestel op dat beeld te richten, heeft alles van doen met het feit dat Simeon dit jaar een eeuw oud zou zijn geworden. Helaas was de herhaling van al zijn voorgaande verjaardagen niet voor hem weggelegd. Maar dat hij straks mogelijk in een glazen vitrine tentoon wordt gesteld, die mogelijkheid wordt niet uitgesloten. Dat daar geld mee gemoeid is, een vanzelfsprekendheid en dat dit beeld waarschijnlijk in Bergen op termijn zichtbaar wordt, ook dat valt niet uit te sluiten. Tenslotte gaat het om de kunst en Bergen beroept zich nog steeds op het feit een kunstenaarsdorp te zijn.

Let wel een dorp! Met alle ongemakken van dien…