Claudicatio i.

Het heeft wat weg van claudicatio intermittens, maar ook weer niet. En dat na een nacht van op het verkeerde been slapen, waardoor het verkeerde been voor een belangrijk deel de dag heeft bepaald. Neen, geen etalage been, laat staan dat mijn totale prothese het af liet weten, maar meer de spieren die een vorm hebben gevonden om het onderstel totaal van het bovenstel af te scheiden. Die er een eigen en inhoud hebben ontwikkeld en minder mogelijkheden hebben bedacht om de schrijver dezes zich te realiseren dat het nog even zal gaan duren voor er weer een totale beschikking ten dienste staan. Een kwestie van leren mee om te gaan, dan wel een halt toe te ropen aan wat op dit moment de mogelijkheden zijn. Want ook ik moet denken aan mogelijkheden en de beperkingen in deze stomweg lief te hebben. je kunt nu eenmaal geen zaken afdwingen, want ook het lijf bepaalt wat de mogelijkheden zijn en niet de geest die denkt alles te kunnen bestieren dan wel te sturen. Geen geweeklaag, geen gezeik maar dat het nog even zal gaan duren, die overtuiging dient nog neer te dalen. Geen oproep noch een bede, het lang zal iemand met zijn toestand om dienen te gaan een kwestie van simpelweg oefenen, proberen en dan maar desnoods oefenen in het strekken van het been en de knie die wel ter beschikking staat en van zich laat voelen, ook maar wat negeren. Want het blijft nu eenmaal een kwestie ook in deze dat wie niet horen wil naar zijn lichaam, dan maar moet gaan voelen, waardoor het bewust zijn weer eens in een staat van bewustzijn komt te verkeren.

Gelukkig is er geen sprake van een afsluiting in het onderstel en zijn varices op dit moment absoluut niet opportuun. Dat moest er nog bijkomen, dat deze vaten dichtgespoten zouden moeten worden en de collateralen weer zodanig gaan vergroten, dat op termijn zich nieuwe spataderen manifesteren. Wat dan weer betekent dat, maar dat wordt dan weer een ander verhaal, een verhaal dat er misschien toe doet maar waarschijnlijk dit bericht niet zal halen.

Ach, het weet wat…