Een kop als een…

Alzheimer light in een kop als een gympie. Slaat natuurlijk nergens op, maar verbazingwekkend is het wel. Dat de hersenen zich gedragen als een pan en wanneer die pan op het vuur komt te staan, loop je de kans dat stoom je oren uitkomt. Dwaasheid desnoods met je aan de loop gaat en om het even waar je ook aan denkt, dat kan zo benauwend zijn dat je met je oren staat te klapperen, met een mond vol tanden komt te staan en je van de weeromstuit maar besluit om je mond dicht te rijgen. Een kromme naald en een stevig stuk touw kunnen voldoende zijn om je blik op het oneindige te richten. En wanneer je je ogen uit mededogen dan maar weer open doet, loop je de kans dat je in het duister verdwaalt en niet veel later een kaars bedenkt die wat licht in jouw duisternis weet te brengen. Maar weet wel. die kaars is niet echt, het is slechts een bedenksel dat er niet direct toe doet. Want wie denkt goed te doen, valt niet altijd met zijn neus in de boter. Dat is eigenlijk geen wonder, als je bedenkt dat de Politie in Alkmaar is gehuisvest aan het Mallegatsplein, een schiereiland in het Noord-Hollands kanaal. En dat beschikt waarschijnlijk over een aantal coordinaten, hetgeen dit verhaal een bepaalde wending gaat geven.

De opdracht van Ton is bepaald niet eenvoudig, te weten ‘langs de vloedlijn’ en dan ook nog een opname met geluid erbij. En dat zet mij voor een onmogelijke opgave welke ik dan maar weer op een eigen wijze van een invulling probeer te voorzien. Al eerder zijn een tweetal foto’s een weg verschenen, een weg in een polder in de buurt van Hoogwoud. Ik koos voor het asfalt en een tweetal sloten met gewilgde knotten. Ook dat slaat/sloeg nergens op, behalve dat ik ook daar een eigen draai aan heb weten te geven. Vandaag dus een verhaal waar de kop de staart weet te bijten, waardoor dit verhaal ook weer de illusie wekt dat ook deze cirkel wederom vicieus is.

En dat wilde ik ondanks mijn Alzheimer light op een kop als een gympie ff kwijt…