Contact loos

E pericoloso sporgersi. Nicht hinaus lehnen. Niet uit het raam hangen. In een tijd dat stoomtreinen van Nederland naar Duitsland reden. Toen de coupe’s nog van ramen waren voorzien die naar beneden waren te halen. En waar je door van het ene rijtuig naar het andere rijtuig nog via een balgensysteem de wind rond je oren voelde waaien.

Nostalgisch? In zekere zin wel, waar tegenwoordig de snelheid bepalend is voor het landschap dat aan je voorbij trekt. of, wanneer het zo uitkomt, de trein verstek laat gaan. Niet alleen door de blaadjes die op de rails terecht zijn gekomen, maar meer door een gebrek aan personeel. Of waar de treindienstleider door omstandigheden de trein vertraging laat voorkomen. Voorkomen, wat in vele gevallen beter is dan het euvel te genezen.

De huidige tijd kent nu eenmaal andere (on)mogelijkheden dan dat het verleden daar een rol in speelde. Ze zijn verdwenen, de perronopzichter, de man die met een vlag vooruitging op een onbewaakte spoorwegovergang, de conducteur die via een een stellage van buiten de trein weer binnen ging, het kartonnen kaartje waar een knip in werd gegeven, en waar ook op terug te vinden was waar je van A(lkmaar) naar B(reda) je op weg te gaan begeven. Het wordt nu aan alle kanten mogelijk gemaakt om door simpelweg een pasje te laten zien, je door een poortje naar binnen kan gaan komen, om op het einde van je reis nogmaals door een poortje te gaan direct met de vervoerder af kunt gaan rekenen. Over het gemak dat de mens kan gaan dienen. Want daar zullen we in de toekomst nog veel meer van gaan horen. Contactloos betalen, en voor je het weet is jouw hele reisgeschiedenis ergens terug te vinden.

Van een dwaalspoor kan dan geen sprake meer zijn.