Dagprogramma…

Het is geenszins een kwestie van smaak, daar valt immers niet over te twisten, maar het zorgt er wel voor dat aan de vooravond van het weekend, wanneer alle behandelingen stil staan, er met smart wordt uitgekeken naar mogelijk bezoek en het uitje dat zich voordoet door met die rollator over de meest gangbare wegen naar de snackbar te crossen, dat wil zeggen dat de stoepen zich kenmerken door hobbels, kuilen en een schuine tred, de weg als zodanig de weg gaat bepalen.
En ook dan is het een kwestie van het ontwijken van die enkele verkeerd liggende straatsteen, die stoeptegel die de neiging vertoont om omhoog te komen, dan wel de stoep die zodanig afloopt dat wanneer weer een klusterbui losbarst het water het trottoir verlaat en in de goot op zoek gaat naar het riool dat mogelijk elders verstopt wacht op een verlossing. En dan heb ik het alleen maar over de droogte van de afgelopen dagen, de eerste kastanjes die op het wegdek uit elkaar zijn gespat in afwachting van de weersomslag die zich ongetwijfeld gaat voordoen.

Genieten in een najaarszonnetje, terwijl de wind pogingen doet om een muzikaal onthaal door ruisende bomen en geritsel van takken de herfst aan te gaan kondigen. En ik moet gaan nadenken op welke wijze ik hier mijn dagen zal gaan vullen, want uitgebreid ontbijten (minimaal drie kwartier), met de lift naar boven (5 minuten), de volgende vijftig meter afleggen door de gang op weg naar de slaapplaats, wat zitten stoeien met mijn Nokia, de laptop opstarten, de hoop op wat berichten, de bitcoins die mij worden toebedeeld en alle ongewenste zooi die ik zo snel mogelijk probeer te verwijderen, de koffie dan wel chocomel, de afspraak met mezelf om als het ware tot een verantwoord programma te gaan komen, de krant nog even door te nemen, en mij op te maken voor de lunch die rond het middaguur vergezeld gaat van een soepje, het contact zoeken met een voormalig kapitein die hier ook zijn ziel in zaligheid slijt, zich geen idee kan vormen omtrent alles wat hem nog te wachten staat, al jaren alleen met zichzelf heeft te maken, vrienden niet meer ziet, hooguit nog wat contact heeft met een zus en een tweetal broers, en ik die probeer om een gesprek met hem te voeren wat zich voornamelijk kenmerkt door de stiltes die zich voordoen, weer een rondje lift en mogelijk wat rusten op bed voordat…

Ria weer komt en het tegen 14.30 uur loopt, we besluiten om naar buiten te gaan en zij het genoegen heeft om mij voort te duwen…

Ik op het punt sta om me toch weer wat socialer op te gaan stellen, dan wil zeggen bezoek uit te gaan nodigen om langs te komen, over de door mij opgeworpen emotionele drempel te gaan stappen en hoewel de ambiance hier bepaald niet uitnodigend is, me opmaak voor de volgende drie weken van mijn Bed en Stoel periode. Te weten dat er op termijn een superspeciale rollator op ij wacht, ik een verzoek heb gedaan om deze riante kamer in te ruilen voor een kamer voor mezelf, ik eigenlijk de hele week lang te maken heb met geluiden die gepaard gaan met de nieuwbouw van de Revalidatiezorg, ach in vergelijking heb ik eigenlijk niet zoveel te zeiken. Maar ook dat zeiken is een dingetje, zolang je afhankelijk bent van een geniaal urinaal! Of, voor de puristen een genitaal urinaal.