de 3 Pees.

Patat, pizza en pannenkoeken! Maar daar hangt tegenwoordig een ander prijskaartje aan. Want waar alles vanzelf is gestegen, zullen ook deze bakkers zich dienen aan te passen. Anders gaat het in het Verenigd Koninkrijk, dat blijkt geeft van het feit om in Liz weinig Trusst meer te hebben. En Boris zich in een aards paradijs verkneukelt om weer terug te keren. Een vader op leeftijd, die nog steeds probeert om bij de jonkies te behoren. Het vaderschap doet hem waarschijnlijk deugd en zijn vrouw dient hem nog steeds te behagen. Zijn wilde lokken zijn kenmerk, terwijl onze Minister President niet veel meer weet te zeggen dan dat hij ‘deze situatie heel vervelend voor haar vindt…’ Gelijk ook die andere kwestie: wel of niet gaan? Dan komen de verschillende belangen weer naar voren en is de afweging niet voorspelbaar. Hoewel, ook weer wel. Tenslotte leven we tegenwoordig in een participatiemaatschappij en hoewel ik geen idee heb waar ik dan wel in zou kunnen participeren, is het veelal aan anderen om daar een besluit over te nemen.

Opportunisme zou een woord kunnen zijn, en waar het vandaag nog windstil is, kan morgen een orkaan ontstaan. Waardoor het Spaanse graan volop de gelegenheid krijgt om graanschuren te gaan vullen. Dat neemt niet weg dat de ode die ik vandaag in petto heb, een ode is aan de norse man. Een levend standbeeld wat Martin mij deed toekomen. En voor wat betreft die patat: verwen jezelf op een bak, vergeet niet om daar mayonaise dan wel satésaus bij te nemen,

Werk met je pin en alles zal op een goed moment in je maag terecht gaan komen, opdat de pot op een ander moment de restanten zal gaan verwijderen.