Wat een tijd…

Stel je voor: een leven zonder media. Een oorverdovende stilte die zich voordoet en hooguit wat geruchten die niet altijd de waarheid verkondigen. Waar zittende leden niet veel meer hoeven te doen dan te blijven zitten, dan wel besluiten om de handdoek in de ring te gooien. Voorspelbare ontwikkelingen lang op zich laten wachten en wanneer ergens plannen gesmeed worden er geen smid te bekennen valt. Hooguit een verdwaalde robot die niet veel meer weet te doen dan rondjes te draaien. En waar een dag als vandaag zich kenmerkt door het lood dat om het ijzer wordt gedraaid. Niemand aan het bellen, aan het appen, geen gehoor te hoeven geven aan een oproep om wederom met een spuit te worden geconfronteerd. Je voor een groot deel van de dag de ledigheid weet te vullen en er ook geen sprake is van enige vorm van inspraak. Waar de dagen zich over het geheel genomen kleurloos voordoen en ook het weer bepaald niet meewerkt.

Waar omstandigheden de koers bepalen en dan ook naar voren komt dat er noodplannen zijn voor het geval dat de Euro het opgeeft tegen al die andere mogelijkheden. Die ouderwetse gulden weer een daalder waard wordt en het gegeven dat wanneer je voor een dubbeltje geboren bent het onmogelijk is om een kwartje te worden. De cent weer terug en de pinautomaten het af laten weten. Waarbij al die aanbieders van tweede hands spullen hun handel niet meer kwijt kunnen, omdat ook de banken het nakijken hebben.

En dat wijlen Meester GBJ in een hologram tevoorschijn komt. Het Klokje van zeven uur weer terug en de radio door middel van distributie voorgeprogrammeerde programma’s tevoorschijn tovert. De vraag wordt gesteld aan de groenteman wat vandaag weer te gaan eten. En dat het afhankelijk is van het seizoen, wat op tafel terecht komt. De opstanding van het Zeeuwse meisje, dat Bintje ook weer van zich laat horen en dat de flauwekul waar ik me vandaag mee bezig houdt, morgen ook weer spoorloos is verdwenen.

Wat een tijd en de onmogelijkheid van mijn vergelijk!