De fles, de lift & de trap.

Tegenwoordig ben ik een etappeplasser. Dat wil zeggen dat de straal van het verleden het ook laat afweten. Geen idee hoe dit nu weer tot stand is gekomen, maar het zal ongetwijfeld te maken hebben met de fles. Een lied dat ooit door Hazes en Brood in een tweestemmig lied ten uitvoer werd gebracht, en waar van een enkele tekstregel zich vandaag maar weer voordoet te weten: ‘mocht ik door de drank bezwijken, mocht ik naar de donder gaan, laat dan op mijn grafsteen prijken, hij kon de fles niet laten staan…’

Waardoor duidelijk wordt dat alcohol in dit tehuis niet wordt getolereerd, laat staan dat van enige alcoholische versnapering geen sprake kan zijn. Want dronkenschap kan weer leiden tot een volgende val en daar zit niemand op te wachten, hoewel een enkele borrel in mijn ogen zou kunnen zorgen voor enige helderheid in menig mistig geest. Want dat de geesten zich hier voordoen, dat geeft enigszins aan wat een trap in deze aan helderheid kan gaan bieden, te weten dat ik mijn zus en zwager zo gek heb gekregen om als figuranten te poseren. Naast de fles komt dan ook de lift dan wel de trap tevoorschijn. Maar voor vandaag speelt de trap een hoofdrol. En dan doel ik op de foto’s die in het kader van de opdracht van het fotocafe een eigen leven kunnen gaan leiden.

Want je moet wat in een verduiveld stil weekend, waardoor van een mogelijk uitslapen geen sprake kan zijn en ik gisteren vroegtijdig werd uitgenodigd om weer eens een PeeDee voor mijn rekening te nemen!