De helft van de waarheid.

“In liegen en bedriegen ben ik niet zo bedreven, maar in het verkondigen van halve waarheden daar heb ik wel kaas van gegeten! Smeerkaas in het bijzonder!” Zouden woorden kunnen zijn van een willekeurige politicus, van een manager, van een distributeur, van een onderhoudsmedewerker en zelfs uit mijn mond afkomstig kunnen zijn. Want iedereen maakt zich weleens schuldig aan een leugentje, desnoods om bestwil maar als op zeker moment de aap uit de mouw komt, dan loop je de kans dat je alsnog met blaren wordt geconfronteerd. En wanneer anderen zeggen dat je daar dan weer van leert, hoef je je niet langer druk te maken om de rapen. Rauwe rapen zijn nu eenmaal niet te ‘hachelen’ en wanneer ze wel gaar zijn, mogelijk niet te genieten. ’t Is veelal een kwestie van keuzes maken en die keuzes vallen niet altijd bij de ander in de smaak. Mogelijk kan zwijgen een oplossing bieden, maar wanneer gesteld wordt dat iemand die zwijgt toestemt, kan het toch beter zijn om je stem alsnog te laten horen. Keuzes maken zoals ook ik regelmatig probeer om onder een bepaalde verantwoording onderuit te komen. Door er niet te lang bij stil te staan, door mijn schouders op te halen of simpelweg mijn neus te snuiten, maar met die druppelneus van mij is dat niet eens zo moeilijk. Het excuus dat dit komt door bepaalde medicijnen zorgt ervoor dat ik daar regelmatig mee aan de haal kan gaan.

Dat neemt niet weg dat het verhaal dat ik vandaag naar voren breng, niets te maken heeft met de beelden die er te zien zijn, te weten de restanten van de auto die Marlies mocht gebruiken van haar schoonouders, compleet uitgebrand en de laatste sporen die nog te vinden waren. Brandstichting de oorzaak en de struiken en bomen in de buurt die nog wat zwart zien van de roet. En daarnaast de buitenkeuken van Liva, waar zij wordt voorbereid op het ‘koken’ wat zij door haar Pa en Ma met de paplepel wordt ingelepeld. Drie alweer en verlegen door alle belangstelling die haar gisteren ten deel viel, en niet bij Oma Ria vandaan was te slaan.