Even bewust.

16 miljoen 999 duizend en 999 vooraanstaande virologen zijn massaal bekeerd! We hebben nu 16.999.999 Bondscoachen, van de 17.000.000. En wie is die ene die overblijft? Die ene dat ben IK! En waar dit op slaat? Op de huidige tijd. Want we rollen van het een in het andere, van regen naar drup naar hoosbuien en voor je het weet wordt wat geel zou kunnen worden, vooral oranje. Want er zijn toch weer zodanige ontwikkelingen die doen denken aan een vorm van bevrijding waarbij tegelijkertijd ook de vakanties weer een rol gaan spelen. Vakanties die mij, nu wij beiden met pensioen zijn, toch een beetje aan die voormalige tijd doen denken toen werken een bepalend onderdeel van ons leven was en de vakanties dienden te worden afgestemd op de scholen die dicht zouden gaan. Rekening houdend met het Noorden, Midden en Zuiden van het land. En natuurlijk, de bestemming.

Wordt het wederom het zuiden, toch meer iets naar het oosten maar naar het noorden was net direct een bestemming, alhoewel Denemarken ook ooit op het lijstje heeft gestaan, maar toen waren we nog zonder kinderen. Met de sleurhut en met een bevriend stel naar… Frankrijk. Maar ook in Nederland konden we ons vermaken, door een huisje te huren en naar Slagharen te gaan, en natuurlijk naar De Efteling, dan wel Sprookjeswonderland in Noord- Holland. Maar ook naar Disneyland, naar het Europapark in Rust.

En nu? Wat te denken van Geversduin ergens in de duinen tussen Castricum en Heemskerk. Op ‘loopafstand’ van Alkmaar, maar lekker met de auto en absoluut niet met de trein. Want dan zit je met je bakkes achter een mombakkes en waar Roodkapje niet te vinden valt, zal het Mondkapje nog steeds een rol blijven spelen. Alhoewel, ook daar komt een einde aan, zeker wanneer Mark een wedstrijd mee mag maken waarbij Oranje de hoofdtoon voert en Hugo zich weer voorbereid op het goede nieuws wat hij ongetwijfeld zal gaan verkondigen: zoveel prikken meer gezet, de ademhalingstoestellen de berging in en het verplegend personeel op adem laten komen. En waar het applaus is verstomd, waar de salarissen in de zorg hetzelfde zijn gebleven en waar de werkdruk binnen de Jeugdzorg en de GGZ buiten proportioneel zijn gestegen, waar burn-out de hoogtij viert en waar managers niet direct meer weten hoe het personeel te meten, waar psychiaters ver te zoeken zijn en waar de wachtlijsten langer en langer en langer aan het worden zijn, dan is het een voorrecht om op leeftijd te zijn. Waardoor iedere leeftijd toch weer die dingen met zich meebrengt waarbij het fysiek afneemt, maar de ontspanning toeneemt.

En van dat voorrecht gebruik te mogen maken, ook dat kan ik niet nadrukkelijker naar voren brengen!