De mantel.

En met vele egards werd de mantel der liefde om de schouders gedrapeerd, en hulden de omstanders zich in een adembenemend stilzwijgen. En wie de laatste hoop zand op de beerput had geworpen, ook daar werd niet langer over gesproken. Maar dat was nog niet alles, omdat het volgende lijk in de kast werd gedeponeerd. En nadien ging iedereen de handen wassen, niet omdat dit een voorschrift was maar meer om de schuld in het putje te laten verdwijnen. Neen, het had niets te maken met omkoperij laat staan met corruptie maar het was zo de gang der zaken die als een vorm van ritueel de hele ceremonie diende af te sluiten. Maar dat soort omschrijvingen kom je veelal tegen aan het einde van een, wat tegenwoordig een literaire thriller heet te zijn, van een boek dat zich leent om gelezen te worden.

Alleen, dat boek heb ik nog niet gelezen en waar ik deze omschrijving vandaan heb, hooguit een ingeving gebaseerd op de duimen die mij ter beschikking staan. Gewoon een andere manier om de week te beginnen, want dat in Nederland met een open democratische regering zich dit soort dingen zou kunnen voordoen, wordt op voorhand uitgesloten. Neen, laat de fantasie van de schrijver er maar mee aan de haal gaan, want dat een land als Nederland zich ook voor dit soort praktijken zou kunnen lenen, dat is op voorhand (waarbij de linkerhand niet weet wat de rechter doet), zorgt ervoor dat wanneer je het niet meer zo duidelijk voor ogen hebt, je er goed aan doet om niet alleen je ogen te sluiten, ook horen is uitgesloten en wanneer zwijgen het derde deel van dit trio vertegenwoordigt, laat niet alleen de waarheid zich niet meer zien. Waardoor Vrouwe Justitia dit keer gluurt tussen de blinddoek die haat wordt voorgehouden…

Het gaat weer eens over dingen die mogelijk de realiteit geweld aandoen, maar aan de andere kant geeft het ook weer wat er niet alleen in werkelijkheid kan gaan plaatsvinden maar ook in de geest van de mens die aan alle kanten alle hoeken van het zijn naar voren weet te brengen. Maar wat Tomas Ross typeert is het feit dat hij feit en fictie door elkaar weet te mengen. Waardoor waarheid en fantasie als het ware in elkaar worden verstrengeld, tot elkaar veroordeeld en de lezer uiteindelijk met een groot vraagteken confronteert. En juist dat maakt het lezen van dit soort boeken zo uitnodigend om zelf ook eens op onderzoek uit te gaan. Want stel je voor dat Thomas Ross zich waagt aan boeken omtrent de huidige democratie en de rol van de regering in deze eens tegen het licht gaat houden. Is het dan waar dat Mark niet meer op zijn geheugen kon vertrouwen, dat Hugo de Zwarte Piet kaart voor Pieter had bedacht (Piet Pieter) en dat Wopke met zijn Noren een scheve schaats mocht gaan rijden. Of dat Sywert niet beter wist dan dat hij het beste voor de mensheid voor ogen had…