De paden…

De paden op, de lanen in, vooruit met frisse (tegen)zin. Dat is wel een mooi streven, helaas zit dat er voor de aankomende tijd voorlopig niet in. En dat zou Somberman die als een schaduw met mij meereist, mogelijk tot een andere dynamiek kunnen bewegen maar juist dat bewegen kent de mogelijke beperkingen. Dat neemt niet weg dat ik me voorlopig in mijn lot dien te schikken, dat de wereld rond mij weer te maken krijgt met alle mogelijke beperkingen van dien, dat de kapjes weer uit de kast worden gehaald, dat er sprake is van een boost om ervoor te zorgen dat niet meer mensen het loodje zullen gaan leggen en dat onderliggende ziektes ook nog de nodige tol zullen gaan opeisen, dat doodgaan in deze tijd niet van een verondersteld afscheid kunnen nemen plaats gaan vinden, dat het geen beroep doet op een vraag maar dit weer afhankelijk is van het aanbod en dat de ziekenhuizen zich opmaken om de volgende golf te kunnen gaan couperen. En dat ik weer terug ben op een tijdelijk honk, dat het een kwestie is van aanpassen en dat de buitenwereld ervoor zorgt dat mijn binnenwereld toch over voldoende andere prikkels kan gaan beschikken. Hoewel die binnenwereld in zekere mate aan inflatie onderhevig is, maar ook dat is simpelweg een kwestie van aanpassen. En wanneer ik iemand hier ontmoet die als tennisleraar de kost verdient, dat Max mij opzoekt terwijl ik aan het ontbijten ben en afspreekt voor een lunchafspraak waar ik met een zeker genoegen naar uitkijk, kan het haast niet anders dan dat ik mij schik in mijn lot, vandaag me van een kattenwasje verzekerd heb en de voorlaatste PeeDee in het ziekenhuis heb achtergelaten, is het hooguit een banaal genoegen waarmee ik me zittend houd, want van staan kan nauwelijks sprake zijn. En dan te bedenken dat de wereld om mij heen doodgewoon doordraait, dat na de nacht met een klok die niet alleen de uren maar ook de halve uren laat horen door luidkeels te luiden, dat het gewoon nog steeds een vorm van bezigheidstherapie is waar ik mij aan vasthoud, dat de koffie hier uit een apparaat goed te hachelen is wanneer je over een stenen beker beschikt, dat water bg steeds via het riool naar zee wordt gedragen, dat eb wordt afgewisseld door een vloed en dat in Glascow wordt overwogen om spijkers met koppen te slaan en mijn kop verloren is gegaan… Dat wilde ik even naar voren brengen op de dag voordat morgen weer alle covid zaken uit de kast worden gehaald. ’t Is immers niet aars!

P.s. Glascow opdat oude koeien het genoegen hebben om uit de sloot te worden gehaald!