De wind huilt…

Het wordt wel weer wat, vandaag de dag. Wanneer een gerespecteerde econoom voorspelt dat we wederom aan de vooravond staan van een volgende recessie, de klimaatmarsen doen denken aan de tijd van de neutronenbom, hagel en sneeuw de wakkere kameraden niet kan treffen en de wind rond het huis huilt. Mary niet wordt genoemd, en Jimmy helaas tot die club van 27tigen is gaan behoren. En dat alles rond een knipogende vuurtoren die niet veel meer heeft te doen dan een oogje in het zeil te houden. Waardoor de toon is gezet en ik mij opmaak om de bezigheden die voor vandaag op het programma staan, alsnog in goede banen te gaan leiden. Met als gevolg dat die banen tot het volgende hebben geleid: de dubbele boeking is enkel geworden, de reisverzekering wordt omgezet en tot overmaat van ramp heb ik ook nog eens een abonnement op Avast genomen. Het kan niet op! Maar vooralsnog is mijn zwager Jaap vandaag 55 geworden, hetgeen toch wel weer het vermelden waard is, gaat de salontafel van de week het huis verlaten en op naar de KooK, komt er een ander drietal binnen en kan het haast niet anders dan dat de aanbetaling heeft plaats gevonden en valt er weinig meer te melden dan dat de kapucijners uit het glas zijn getoverd, de uien gebakken, de rauwe op mijn tong gaan wachten en dat de piccalilly, het zuur en de biologische spekkies het geheel zullen gaan afronden. Opdat er weinig nieuws te verwachten valt, de nieuwsgaring wat vrijblijvend is, en de mol is ontmaskerd, de mollitis nog wel een tijdje zal gaan duren, voor er wordt overgegaan tot de waan van alledag. Want dat de waan een lang leven beschoren is, staat buiten kijf en dat de kruik net zo lang te water gaat tot deze is volgelopen draagt er zorg voor dat op termijn het halve glas ruimschoots vol zal gaan lopen en dat de gifbeker toch wel aan mij voorbij gaat! En dat de wind om Mary huilt…