DESOLAAT (vervolg op ZEEZIJ).

Was het gisteren dat ik met ZEEZIJ wat woorden vuil heb gemaakt, maak ik er voor vandaag een verhaaltje van. Was het toen 1992 is het nu december 2020. De inspiratie is een beeld van een troosteloos huis aan het strand dat doet denken aan werk van Pauline Bakker, waar ik een deel van de inspiratie aan te danken heb. Het luidt als volgt:

‘Decennia lang wist je de elementen te trotseren, robuust en trots als een pauw laafde je je aan de overvloed die jou ten deel viel. Mensen kwamen en mensen gingen, kinderen lachten luidkeels in de gangen en de kamers waren als kleinoden die uitsluitend gasten noden om gebruik te maken van het riante bed, de spiegels werden steeds verwend met opmaak, zagen gezichten komen en verdwijnen, galajurken vielen je ten deel en menig ruzie werd in bed weer bijgelegd.
Uitzicht onbelemmerd en wanneer de wind de golven steeds sneller, hoger op het stand heen smeet, de woeste baren een enkel schip dat bakzeil haalt en de visser met zijn netten her en der een vis gevangen en voor de rest veel schelpen zocht, kleurt de zon het avondrood.

Kinderen juichen, joelen, lachen en de stilte wordt gemaand door een enkele ouder die zich over de jeugd ontfermt, om daarna voor te stellen om verstoppertje te spelen in die enkele open kast. Waar copieuze maaltijden vanzelfsprekend waren, het personeel zo dienstig als de pest, en waar een keur aan dranken te genieten waren, de overvloed deed vaak de rest. Genieten was het en er werd genoten, en wanneer de overvloed een gevoel van verzadiging naar voren bracht, was daar altijd weer die zee, het strand en had het veel van een folklore die naar voren werd gebracht.

Desolaat en van je kleur ontdaan, kijk je strak naar voren. Ramen zijn het die als ogen nog even nagenieten van de tijd, voor je straks in zonnegloren ondergaat door de loop der tijd. Afgeschreven leeggeroofd, wacht je simpel op jouw einde, laat de tijd de tijd maar wezen en vrees niet wanneer je straks ten onder gaat. Vruchten vielen toen te plukken, rijpten in de tijd en door het beeld nu vast te leggen, ben ik straks dit beeld ook kwijt.’