Dozen/kastjes

Het gaat bij mij vaak om variabelen, terwijl de meerderheid der mensheid een bepaalde consistentie voor ogen heeft. De logica van oorzaak en gevolg, de voorspelbaarheid der dingen, en veelal de natuurlijke gang van zaken. Waardoor een bepaalde voorspelbaarheid naar voren kan komen. Wetmatigheden waar ik dan probeer om andere wegen te gaan bewandelen, waardoor mensen de neiging hebben om sneller af te haken. Geenszins mijn bedoeling, maar zo loopt het nu eenmaal.

Vanuit een zeker ik en mijn wereldwijde brein, zijn het berichten die de neiging vertonen om nergens op te slaan, en vervolgens gedoemd zijn om een eenzaam bestaan in de computer te verwerven. Soms ben ik mateloos in mijn fantasie, op een ander moment dient het schrijven als een uitlaatklep, weet ik met mijn gedachten geen raad, om vervolgens een briljant idee het licht te laten zien, om op een ander moment in het totaal te verdwijnen. Bijkomende schade, waar geen haan naar kraait. Eigenlijk is dat heel typerend voor mij.

Waar ik van de ene hak naar een andere tak spring, gelijk een eekhoorn zich door de boomtoppen een weg baant, ben ik met mijn geest niet alleen snel afleidbaar, maar raak ik onderweg de draad kwijt om vervolgens toch een cirkel rond te naken. De rommelkont die in mij schuilgaat, waar ik veelal een groot genoegen aan beleef. Waardoor ik helaas mezelf als het middelpunt van zijn kan kwalificeren. Egocentrisch in zekere zin, bepalend voor mijn zijn, met ook een schuin oog voor anderen rond mij heen.

Aantrekkend en afstotend, onnavolgbaar op het ene moment om de duidelijkheid die ik zou willen verschaffen, constant uit het oog verliezend. Neem nu een dag als vandaag, wanneer ik mij inspan om wederom een bericht te gaan plaatsen. Een telefoon die gaat, ik eenvoudig weg opneem en aan de andere kant een persoon treft die, op zijn eigen unieke wijze, mij wederom weet te verrassen. Kees. Kees komt met kastjes. Daar staat een jaartal op. 1990. Afgelopen week kregen wij de opdracht van Ton (fotocafe) om kijkdozen te maken. Als opdracht voor na de zomer.

Het werd een avond vol dubbelzinnig vermaak, toen het kijken verdween en de dozen overbleven. De dozen dan wel doos werden vervangen door kastjes. En waar die kasten/dozen in zullen gaan resulteren, dat is de vraag die zich op dit moment nog niet laat beantwoorden. Hetgeen ervoor zorgt dat ik toch een ’thema’ heb om daar een bericht van te maken. Een vorm van vermaak, waarbij de veronderstelde logica weer met voeten wordt getreden.

Dat prikkelt mij, dat zorgt ervoor dat ik dit toetsenbord wederom kan gaan beroeren en de variabele wederom een gezicht weet te geven. Geen logica, in zekere zin wel iets dat neigt naar oorzaak eb gevolg, zonder daar wetmatigheden aan te gaan koppelen. En dat typeert de persoon die ik ben ‘Wik’ is de naam mij ooit in het verleden gegeven…