Duitsland, deel VII

Eindelijk, gelukkig dat de Dag des Heren hem nog genadig is! Geen klokgelui dat hem roept, geen gang naar dat specifieke huis, hooguit dat het hem gegeven is om die balans vandaag niet alleen op te gaan maken maar er ook sprake kan zijn van een bepaald evenwicht. Want evenwichtig was hij wel. Het zijn dan ook de eenvoudige dingen van het leven geweest, waar hij niet alleen vreugde aan heeft ontleend, maar die ook het nodige verdriet naar voren heeft gebracht. De tranen van ontroering wegen op tegen de tranen van het verdriet dat hem is overkomen. Emmers vol heeft hij weggebracht, voor zijn gemak in die bodemloze put gestort waardoor de rijkdom aan zijn oog werd onttrokken. Moeder Aarde heeft daar genoegen mee genomen en het graan wat de orkaan heeft doorstaan was in staat om de korrels te laten groeien, gelijk kool dat als zuurkool uiteindelijk andere magen heeft weten te vullen. Van oude zaken afscheid genomen, waardoor ruimte ontstond voor nieuwe zaken. En toch het idee dat oude wijn in nieuwe zakken te vinden was en dat lauwerkransen bij het verleden zijn gaan behoren. Hoogtepunten en dieptepunten wisselden elkaar af, gelijk de seizoenen niet beter weten dan zich constant te herhalen, op een enkele uitschieter na. Sneeuwklokjes die het begin van een ander seizoen aankondigen, festivals die ervoor zorgden dat het leven van kleur werd voorzien, de Indian Summer die werd gedeeld en het zachte groen van het voorjaar, dat ervoor zorgde…

Ja, waar zorgde dat eigenlijk voor? Depressies bij de een, een vroegtijdig gewild einde bij een ander, een derde die huis en haard verliet en een batterij voornemens die niet verder reikten dan de derde dag van een Nieuw Jaar. Wensen die werden vervuld, ongewenste of verlangens die werden verwijderd of werden genegeerd, drukdoenerij op niets af en mensen die hun ego zodanig oppoetsten, dat zij alsnog door de mand wisten te vallen. En Jan met die korte achternaam die te vinden was op de afdeling urologie…

Het leven blijkt nu eenmaal niet altijd een pijp kaneel te zijn en waar de een te schijterig is om uit te komen voor zijn geaardheid, maakt de ander daar bepaald geen issue van. Genderneutraliteit heeft veel weg van een hermafrodiet die er achter komt dat in de mythologie nog veel zaken niet benoemd zijn. En waar sprookjes zich een weg banen in de geest van de gelukzalige, wordt een ander belazerd waar die bijstaat! Maar hoe nu verder?! Geen wijze die hem daarin kan raden, geen oplossing voor het geheim dat hij met zich meedraagt, hooguit de afspraak die hij heeft gemaakt met de therapeut die hem…

Ja, dat zal de oplossing zijn! Was het alleen maar omtrent het feit dat hij al die jaren er zorgvuldig voor heeft gewaakt om zijn geheim voor zich te houden. En hoe dit verhaal dan uiteindelijk afloopt… verwijs ik wik dit keer heel graag naar ‘ogenschijnlijk”, wat op vrijdag 09 08 2019 op mijn blog is verschenen.

En wanneer dit onstuimige verhaal niet te volgen is: volgende week zal er wel weer het een en ander gewoon gaan verschijnen. Maar ik heb er eerlijk gezegd het nodige plezier aan beleefd! Een hartelijke groet, Wik.