DUVEL

Geen idee wat er nu weer uit mijn ‘pen’ vloeit, hoewel er geen pen meer aan te pas komt. In al mijn eenvoud durf ik te stellen dat de opgave die ik mezelf gesteld heb, alle perken te buiten gaat. Gaat het niet over het een, dan komt ongetwijfeld wel weer wat anders aan bod. Spullen waarvan je denkt: ‘wat moet ik daar nu mee?!’

Spaarpotten met een meer dan vriendelijke uitstraling, een plastieken kreeft die vervaarlijk uit zijn ogen kijkt, wat poten is verloren en daarmee een afgeschreven doel voor ogen heeft. En waar ik dan maar weer mee aan de haal ga, opdat op een ander moment ze toch nog even zichtbaar worden. Speelgoed en de restanten daarvan ogenschijnlijk geen ander doel meer voor ogen hebben, dan elders te verdwijnen in het restafval, hetgeen dan weer het milieu gaat belasten en voor een schadelijke uitstoot zorg draagt. Ook een manier om circulair aan het werk te gaan, waarschijnlijk is dit niet helemaal de bedoeling.

Restafval, geen idee wat mensen allemaal onder restafval verstaan. De een komt met een zak huisvuil aansjouwen, terwijl een ander er niet tegenop ziet om bouwmateriaal bij de resten te deponeren. En waar wordt verondersteld dat resten gescheiden dienen te worden ingeleverd heeft een ander daar weer schijt aan. In een wereld waarin plastic overheerst, waarbij weinig spullen meer in kannen en kruiken naar voren komen, iets dat als afbreekbaar wordt verondersteld nog steeds jaren nodig heeft om af te breken en waar de duvel ook nog steeds op een grote hoop schijt, de moeder van diezelfde duvel ouder is, wordt ook dit verhaal bepaald niet noemenswaardig.

Of het moet per ongeluk DUVEL zijn.