Een bon volstaat: Loetje!

Er is absoluut geen schrijver aan mij verloren gegaan. Want wie zit nu te wachten op mijn dagelijkse beslommeringen, laat staan dat de woorden die ik gebruik ‘het volk zullen gaan verheffen.’ Want enige pedanterie valt niet te ontkennen, het zijn dan ook de gewone dingen die het leven voor mij nu eenmaal weten te boeien, en het gegeven dat ik iedere keer opnieuw van mijn leven getuige mag zijn, een weldaad dat gewoonlijk als een vanzelfsprekendheid dewelke als een automatisme constant doorgaat. Tot… patsboemdiejee, het zomaar over en sluiten kan zijn. Dan ben je wel van alle sores verlost, maar ook die sores kennen over het algemeen niet veel meer dan wat rimpeltjes in een verder zorgeloos bestaan. Je druk over dingen maken waar je geen invloed op hebt, rozengeur en maneschijn allang uit het oog bent verloren, aardappels nog steeds worden gejast en het gezondheidscredo van de laatste jaren ervoor zorgt dat je (corona)gewicht toeneemt, de taille steeds strakker rond je buik komt te zitten en je van gekkigheid niet meer weet wat je de laatste week gegeten hebt.

Dat wordt toch anders wanneer je uit eten gaat bij Loetje. Met natuurlijk gepaste afstand, met het scannen van een QR code die het af laat weten, je je naam, e-mail en telefoonnummer achter laat en een biefstuk besteld met velerlei toeters en bellen. Uien, spek en kippenlevers maken het tot een zodanige maaltijd dat er geen plek meer overblijft voor de zoete gebakken aardappelen en de sla niet veel meer doet dan hooguit een knapperig gevoel in de mondholte teweeg te brengen.

Een bon volstaat en doet de maag meer goed dan kwaad.