SPROOKJESwonderLAND.

De meeste sprookjes zijn gebaseerd op de realiteit en waar dromen niet altijd uitkomen is het een feest wanneer je op een rijdend paard bent geweest. Of op en neer in een draaimolen, een bootje dat als een lieveheersbeestje door het stromend water wordt voortgeduwd, een auto waar je zelf in kan sturen en je mama, opa en oma je aan de hand meenemen naar een volgende attractie. Kleiner dan de Efteling maar groot genoeg om van alles te genieten, een glijbaan die niet glijdt en een chocokoekje dat je verzaligd oppeuzelt.

Om maar eens wat dwarsstraten te noemen en wanneer ik naar haar lachende en glimmende gezicht kijk, dan word ik toch een beetje jaloers op haar leeftijd. Jong zijn en nog een leven voor je hebben, dingen doen die in mijn tijd nog niet bestonden en waar de heks het niet altijd wint van de boze wolf die zich opmaakt om zich over Roodkapje te gaan ontfermen, daar heeft Liva gelukkig nog geen boodschap aan. Sprookjeswonderland in Enkhuizen, waar op een ander moment het Buitenmuseum plaats zal gaan maken voor het land dat (n)ooit bestaat en straks simpelweg bestond.

Maar voor nu ligt het vast en wanneer Liva geniet hoeven wij niet veel meer te doen dan intens van haar te hebben genoten. Geen spoortje van verlegenheid, Opa Ria en Opa Wik komen bijkans vloeiend over haar lippen en waar zij niet weg is te slaan van een derde autorit met opa, is het toch ook het paard dat zijn draai vindt in de draaimolen. Waarbij het mij een heidens karwei lijkt om de hele dag met hetzelfde wijsje de molen door met draaien gaat…