Een dag niet gelachen…

Waarom bepaalde figuren ‘de lach aan hun kont hebben hangen’, blijft dit voor mij een raadsel. Is dat voor een deel genetisch bepaald, of heeft het te maken met het feit dat dit figuur zichzelf niet helemaal serieus neemt? Neem nu de Meilandjes, een programma dat ik absoluut niet serieus kan nemen. De overdreven intonatie van de man waar het om draait, doet mij rillen van verdriet. En voor wat betreft hun belevenissen, ook daar wens ik eigenlijk geen woord aan vuil te maken, hetgeen dan weer in tegenspraak is van wat ik nu doe.

Ook het ‘Dagboek van een herdershond’ is niet aan mij besteed, terwijl ik mijn eigen ‘dagboek’ in deze vorm iedere keer opnieuw van de nodige woorden weet te voorzien. En dan mijn neiging om mezelf wanneer ik een prikkel krijg door Vrij weer zodanig te gaan gebruiken dat ik mogelijk/misschien in de rubriek ‘HEBBEN, HOUDEN’ een glansrol krijg toebedeeld. Dat is dan weer een mogelijkheid om aan mijn weg te timmeren, hoewel ik steeds meer de neiging vertoon om van mijn pad af te dwalen. Maar ook daar neem ik meer dan een genoegen mee, want zolang ik ben doe ik er alles aan om te blijven. Iedere dag een lach, een credo dat Charlie Chaplin tot leitmotiv heeft gemaakt, waarbij het Circus Roncalli eraan heeft toegevoegd ‘een dag zonder lach, is een dag niet geleefd.’ Neen voor vandaag geen hoogdravende lettertjesuitspatting, hooguit dat ik me verheug op het bezoek dat mij vandaag te wachten staat.

Een fotografe en een journalist, de een maakt fysiek haar opwachting en voor de ander moet ik mij afvragen of ook zij zich fysiek zal gaan manifesteren. Maar wanneer dit niet mogelijk is, zal een telefoon ook dit keer uitkomst gaan bieden.