Een desolate Koolmees

‘Mag het ietsje meer zijn…”!’, hanteerden ooit de groenteboer en de slager en probeerden op die manier er toch nog een slaatje uit te slaan. Tegenwoordig is daar geen sprake meer van gezien de hoeveelheden voorgesneden broodbeleg, de verpakte groente en het fruit en alles wat de eenheid weet te bestendigen. Vloerkadetten die als smaakmakers zijn voorverpakt, van een streepjescode zijn voorzien en die langs een scanner worden gehaald. Een pinpas die of naast of in de gleuf van het apparaat wordt geduwd, de betaling die direct zichtbaar wordt bij de bank die garant staat voor die betalingen en ook nog eens aangeeft hoe laat de betaling heeft plaatsgevonden. Of die bonuskaart, die klantenpas, de zegeltjes die worden gespaard om over de aanbiedingen maar te zwijgen. Dat ze in bepaalde zin voor een deel belazerd wordt, door minder in een fles te doen en daar hetzelfde bedrag voor te vragen, daar trapt de gemiddelde Nederlander met beide benen in. Je bent jarig, hebt je laten registreren en voor je het weet ligt daar een extra kortingsbon voor je klaar. Dat rekenmeesters allang de prijzen van inkoop, opslag, voorraad en uiteindelijk verkoop hebben doorberekend, zelfs de uitverkoop in het plaatje hebben meegenomen, dat ontgaat de klant die zich vrolijk rijk rekent met de sale die hem of haar over de drempel heeft geholpen. ‘Die jas staat je goed, dat overhemd past precies bij uw gelaatskleur, die sokken geven nou net het verschil aan tussen doorsnee en apart, dat horloge is hooguit bedoeld om daar even sier mee te maken en wanneer de batterij het af laat weten, zijn de volgende modellen reeds in de etalage verschenen, op de markt in een kraam te koop, of gaan er drie voor de prijs van een de handtas in, de boodschappentas die reeds uitpuilt en gaan andere spullen meer kan dragen. Of doe je die drie horloges tegelijk om je pols… Tenminste houdbaar tot en de uiterste verkoopdatum vechten om de gunst van de klant. En wanneer er ook nog eens met percentages wordt gewerkt, kan het haast niet anders dan dat de rekenmachines in het hoofd het af laten weten. Dat er ooit tafels waren waarbij getallen belangrijk waren, zijn het nu klimaattafels waarmee de andere partij de gemoederen niet alleen weet te verhitten, maar ook nog eens probeert het gelijk aan zijn of haar kant te krijgen. Ik heb wat met desolaat. Pleeg zelfs plagiaat wanneer mij dit uitkomt. Ben niet wars van het feit om anderen te gebruiken om mijn gevoel hieromtrent naar voren te brengen. Dus vandaag dien je het te doen met de zes foto’s die ik uit het toverboek omtrent voormalige kolenmijnen dan wel staalbedrijven heb geplukt. En waar slechts een enkel persoon bij nader aanschouwen op terug te vinden valt, de waslijnen vol met met witgoed in de wind wapperen en waar wederom geen mens te bekennen valt. Het troosteloze, trieste leven van een arbeider die niet alleen zwaar werk verrichtte, maar ook nog eens constant met zijn gezondheid speelde. En dat alles in het kader van de aanstaande stakingen, waarbij de pensioenen en de leeftijd een belangrijke rol spelen. Waarbij de zwaar werk verrichtende arbeidersklasse het onderspit lijkt te delven. En waar ambtenaren vanachter een bureau de minister van informatie dienen te voorzien… Een koolmees heeft de neiging om de pimpelmees te verslaan!