EEN GAPEND GAT!
EEN GAPEND GAT! Alsof een voortand spontaan is afgebroken. Geen gezicht voor de buitenstaander, en een vorm van schaamte overvalt de betrokkene. Maar er is geen sprake van enig fysiek zichtbaar lijden, maar als je het gat van binnen zou zien… Ze zijn vertrokken. Vanochtend vroeg voor allen reveille, alle handbagage in een rugzak, LIVA die waarschijnlijk geen vermoeden heeft waar de reis naar toe gaat en de stilte die zich in de auto voordoet. Ieder van ons is bezig met zijn of haar eigen gedachten en terwijl Schiphol wenkt, het ochtendverkeer voor de nodige drukte zorg draagt, maakt de motor een snorrend geluid en weet niet beter dan de koers van de rijder te volgen. Probeer er nog iets van romantiek in te leggen, maar met iedere kilometer die wij afleggen, komt Schiphol steeds dichterbij…
Een parkeerkaart, een plekje voor het Sheraton, de horizontale roltrap en niet veel later op zoek naar de gate. LIVA kan het niet laten om te laten zien dat zij zelfstandig kan lopen, maar zodra haar een hand wordt aangereikt, pakt zij deze voor even vast. Trekt zich weinig aan van de drukte om haar heen, dribbelt gelijk een voetballer over haar ‘wegdek’ maar blijft ons wel in de gate(n) houden. Zo slim is zijn onderhand wel geworden… En dat zal het gemis gaan worden, de jonge dame ontwikkelt zich met de snelheid van de dag. Het DaDa gaat haar nog goed af, haar eigen wil zorgt geregeld voor een traan dan wel een botsing met de moeder opvoeder en voor de rest: het is en blijft een heel blij kind. Maar daar zal ik als grootvader dan wel opa niet alleen in zijn. De Gate nadert, na een ruime kilometer in het grote Schiphol te hebben afgelegd, Een kwestie van de borden volgen die nu eens naar links, dan weer met een trap naar boven naar rechts gaan. En dan…
is het zover. Dan komen de tranen. Dan wordt het weer een ‘huilie, huilie’ en blijf ik als man niet bepaald ongeroerd. Geen traan die ik pleng, maar de steen in mijn maag en de slikken die ik slok, hoeven bepaald geen aandacht van anderen. Althans, de knuffel kan me eigenlijk niet lang genoeg duren, LIVA wordt wat onrustig en de rugzak lijkt wel steeds zwaarder te worden. Wanneer de paspoorten tevoorschijn komen, de reisbescheiden in de hand van Marlies te vinden zijn, ja dan… dan is het stomweg kijken naar hoe zij zich richting douane begeven.
Even later uit beeld verdwijnen en er voor ons niets anders opzit dan bij La Plage koffie te gaan drinken, de auto op te halen (1 1/2 uur voor slechts 10 euro!) de TomTom in te stellen op weg naar AMSLOD. Simpelweg om een elektrieke fiets voor Ria aan te gaan schaffen. Een met middenmotor. Type York. Om dan het plaatje van vandaag weer om te zetten in alledaagse beslommeringen!
Laatste 15 Reacties