Een gebed. (Deel II).

Maar we leven nog, blaken niet altijd van gezondheid en waar de toestroom in de ziekenhuizen toeneemt, zijn het anderen die dit keer de weg bepalen. Geen man meer met van die bijzondere schoenen, geen kleur die nog ergens toe doet, hooguit de lontjes die steeds korter worden. En de parlementaire commissies die als paddenstoelen tevoorschijn komen. Het is dan ook herfst en menigeen wordt zich bewust van het feit dat velen reeds lange tijd in de herfst van hun leven terecht zijn gekomen. Waarbij zij wensen uit te kijken naar het moment dat zij afscheid van het aardse kunnen gaan nemen.

Ik doel dan op het feit dat er sprake is van een voltooid leven. En daar komt dan weer de zelfbeschikking om de hoek kijken. Er dient immers sprake te zijn van ondraaglijk lijden en wie kan dat beter bepalen dan de betrokkene zelf? Maar neen, de wet steekt daar een stokje voor en uiteindelijk is het aan de Hoge Raad om daar duidelijkheid aan te geven. De pil van Drion had uitkomst kunnen bieden, maar ook daar kan geen sprake van zijn.

Het doet mij denken aan de film Mash, waarbij de tandarts smeekt om een einde aan zijn leven te maken, simpelweg door het feit dat hij denkt impotent te zijn.

Potent dan wel impotent? Wie is de persoon die daar antwoord op kan geven? JIJ!