Een rokende rolstoeltaxi…
Hypothetisch zou je kunnen stellen dat ik onderweg ben naar verbetering, alleen de weg daarnaartoe laat zich nog niet direct duiden. Het zal we weer even afzien worden, geregeld blijven slikken en mij aan de veranderde omstandigheden aanpassen. Dat wil zeggen dat er wederom wat opnames te verwachten zijn, dat de operatiekamer zich mag verheugen op wederom een bezoek van mijn kant, dat een ruggenprik ervoor kan gaan zorgen dat ik een gevoelloos onderstel krijg en dat ook een rolstoel voorlopig nog tot mijn beschikking komt te staan, simpelweg dat ik mijn aangedane been nog steeds niet mag belasten. Dat wil niet zeggen dat ik indirect nog steeds contact heb met anderen die gewon hun dagelijkse gang van dingen continueren of dat er sprake is van een sleur die niet als zodanig wordt ervaren. Door dingen te oden die niet teveel hoofdbrekens kosten, door zaken uit te besteden dan wel de aanbiedingen van de verschillende supermarkten uitgebreid te gaan spellen. Dat de kosten volgens hen die het weten kunnen, economen met name en de vanzelfsprekende voorspellingen van de gemiddelde burger in Nederland, de onverschilligheid die een rol gaat spelen in de politiek en een vogel als Koolmees aankondigt geenszins van plan te zijn om in een volgend kabinet zitting te gaan nemen, dat maakt de wereld buiten mijn huidige verblijf bijzonder overzichtelijk. Maar dat zus en zwager een kraanbedrijf inhuren om een tweetal containers over het huis in de achtertuin te plaatsen, de wegafzetting die zich kenmerkt doordat daar geen vergunning voor is afgegeven, dat haar Atelier waarschijnlijk niet in aanmerking komt voor de volgende cijfers (1734) hoewel dat een mogelijkheid had kunnen zijn, Ria er alles aan doet om de komende bezoeken naar elders (bij mij onder de noemer uitjes) te stroomlijnen, rolstoeltaxi’s in deze geen overbodige luxe zijn en dat bij het invullen van opnameformulieren niet alleen het hemd van mijn lijf maar ook de positie van bijvoorbeeld de stoelgang in kaart worden gebracht, dat alles is te denken aan het ontstaan van wat tegenwoordig onder de noemer van Elektronisch Patienten Dossier via een simpele druk op en knop tevoorschijn wordt getoverd.
En dat het werken met een computer standaard is, dat de techniek het ook nog weleens af wil laten weten en dat wij bestaan bij de gratie van nullen (waar er rijkelijk veel van zijn) en enen via algoritmes tevoorschijn worden getoverd, voor je het weet verdwijn je in de cloud waarbij zelfs geen sprake kan zijn van een wolk, als voorheen baby’s nog werden omschreven. Ik bedoel maar, het een kan niet los gezien worden van het ander en wanneer er een derde mee aan de loop gaat, staan twee andere honden verbaasd naar de ander te staren.
Om over worsten maar te zwijgen wanneer de rechterhand van Timmerman onder de noemer Diederik alsnog solliciteert naar de naam Samson. Wat in het verleden uit de kast kwam als een legaal rokertje. Want waar alles in het verleden uit de kast kwam is het nu vanzelfsprekend dat velen de kast in verdwijnen
Laatste 15 Reacties