Iedereen!

Wanneer iedereen van de wereld zou zijn, heb ik het rijk alleen. Dan zou ik niet beter weten dan dat eenzaamheid niet aan mij besteed zou zijn, dat mijn alleen zijn door niets en niemand zou worden bevestigd en zou ik er ook geen moeite mee hebben om op enig moment dood te gaan. Doordat ik niet bevestigd werd door anderen dat ik leef, en dood gaan mij niet alleen van het leven zou beroven, maar ook dat ik nooit in staat zou zijn geweest om mijn gevoelens dan wel gedachten met een ander te delen.

Het heeft wat weg van de gedachte dat niemand onsterfelijk zou zijn en dat van een niet bewuste wederopstanding nauwelijks sprake zou kunnen zijn. Alhoewel ook dat valt te betwijfelen. En stel je dan ook nog eens voor dat er geen spiegels waren, ik het zou moeten doen met het beeld dat Narcissus ooit zag in dat wateroppervlak, niet beter wist dan verliefd te worden op dat beeld en ik zeg je zowaar, dat hij zichzelf zou hebben kunnen doden. Een spiegelbeeld dat een evenbeeld was van zichzelf, en waar geen zielenknijper ooit een uitspraak over zou kunnen doen. Maar wat beweegt mij om dit soort van gedachten op een dag als vandaag naar voren te brengen?! Simpelweg het feit dat wij (Ria en ik) met een volgend consult van een chirurg worden geconfronteerd. In die zin dat waar tot nu toe alle andere operaties niet datgene hebben gebracht wat de stille hoop was, maar dat de arts die zich nu met mijn zaak gaat bemoeien bekend staat om het feit dat hij niet zozeer getriggerd wordt door alledaagse operaties, maar meer door wat van de doorsnee afwijkende ingrepen. En dat heb ik zowaar voor elkaar gekregen, hoewel ik mij na de eerste ingreep iets anders had voorgesteld. Ik moet het hier maar mee doen en wat de dag na morgen gaat brengen, is het vooruitzicht dat ik op woensdag 202 oktober mij weer spoed naar de operatiekamer, waarbij ik hoop dat hier geen 10 rittenkaart voor nodig is…