Een volle…

Geen kaartje aan mijn linker grote teen waarop je las, wie ooit eens was. In november 1971 mocht ik hulp verlenen aan een stervende en de laatste zorg aan de overledene geven. Dat speelde gisteren even door mijn hoofd, voor ik mij overgaf aan de kundigheid van de cardioloog die mijn ICD verwisselde voor een nieuw exemplaar. Heel even maar, want ik had alle tijd om mij op deze ingreep voor te bereiden. Drie uur wachten in afwachting van dit gebeuren lijkt vrij weinig, maar duurt toch wat langer als gewenst.
Gekleed in een badjas met daaronder een operatiehemd, de operateur die onder supervisie de operatie uitvoert, mijn vraag om mijn oude vertrouwde metgezel mee naar huis te mogen, dat verzoek werd afgewezen. Maar foto’s zijn gemaakt en het verschil tussen de een en de ander is niet direct zichtbaar. Het apparaat werkt, hetgeen bleek toen de vertrouwde toon wederom met het nieuwe apparaat hoorbaar werd. Een kwestie van afstelling wat door een andere ICD technicus niet veel later werd uitgezet. Ik heb mijn signaal vandaag gemist: te weten dat het 10 minuten over tien was dat ik de eerste keer een schrikreactie heb vertoond en daarna dagelijks naar het signaal uitkeek, een ‘makker’ die zijn wild geraas staakt, geeft toch wel een stilte van jewelste.
En dan het drukverband dat dient te zorgen dat de wond, gehecht en gelijmd op zijn plaats blijft zitten en ik op die manier de nacht heb doorgebracht. En waar ik morgen de pleister zal gaan verwijderen, de vraag of het derde litteken op dezelfde plek zit als die eerste twee. Alleen… de nazorg had beter gekund. Een keurig gestencild briefje omtrent de in en outs van de hele operatie, het gegeven dat ik had verwacht ook nog de nodige informatie te ontvangen omtrent mijn gebruik van bloedverdunners en het moment waarop ik verwacht wordt voor de nacontrole, daar liep het gisteren enigszins mis.
Bijna twintig minuten in de wacht om dan een toon te horen die erop wijst dat de ander kant de hoorn er op heeft gelegd, nogmaals een verbinding tot stand brengen en gedurende een volgende tijd het toestel over te horen gaan, de afspraak te krijgen dat ik diezelfde dag nog zal worden teruggebeld… een communicatiefoutje ligt in een klein hoekje verscholen. Maar verder hoor je mij niet klagen de ingreep zorgt tijdelijk voor wat beperkingen, de draden zijn aangesloten en mijn rikketik kan weer bogen op een volle blaa.. pardon batterij.