Eile mit Weile

Het is vaak een schone zaak, wanneer geduld op de proef wordt gesteld. Of, zoals laatst een Duitser mij attendeerde op het gezegde: ‘Eile mit Weile’. Vrij vertaalt ‘haast u langzaam.’ Of simpelweg tot negen tellen, wanneer tien opdoemt. Maar gisteren verliep lang niet zo voorspoedig, dan dat ik me dit had voorgesteld. Trof mijn buurvrouw op mijn heenreis naar ‘De Mare’ en kwam haar anderhalf uur later tegen in onze straat. Waardoor dat eerder naar voren gebrachte geduld een rol kon gaan spelen. Dat neemt niet weg dat ik niet veel meer te doen had gisteren. Geld halen voor de pedicure die mij vandaag weer gaat verlossen van kalknagels, geld overmaken voor het volgende jaar van het fotocafe, nog een beeld van de afgelopen donderdag en een fot die ik opgestuurd kreeg van E (ll), stadsgids in Alkmaar. Die zich uitbundig uitleeft door te blijven gidsen in die wonderschone stad genaamd Alkmaar. Stad Alkmaar als het ware, ware het niet dat onder die noemer ook een transportbedrijf de aandacht op zich weet te vestigen.

Zij zond mij (ll) een foto van een boom die uit zijn vel gebarsten is, terwijl mijn bijdrage niet veel meer behelst dan wat plaatjes van een moes- dan wel een groentetuin. In Overdie nota bene, waar wij gezamenlijk de afronding van het fotocafe mochten ondergaan.

Zo wordt ook deze dag met wat franje gevuld en kijk ik uit naar… morgen weer een dag!

DAG!