Eind goed of toch…

Geen idee waar vandaag de woorden weer naar toe zullen leiden, Leiden is dit keer niet in last en van een versterf kan geen sprake zijn. Want dat is pas lijden, waardoor de korte de lange ij aflost. Geen paniek er zal nog veel water naar de zee worden gedragen en waar een overvloed van is heeft ook de vloed geen kans van slagen. Waar borden verdwenen, heeft de Gemeente Bergen die weer terug kunnen plaatsen, waardoor het project ‘Poezie in de Branding’ een navenant vervolg tegemoet kan zien.

De zee geeft (volgens hen die het jutten in het bloed zit) maar neemt op zijn / of haar / of hen tijd ook het nodige tot zich. Platvissen vermaken zich met teksten, waar zij dan weer geen moer van snappen, krabben verkneukelen zich omtrent de hoeveelheid plastiek dat zij toegeworpen kregen en het kan haast niet anders dan dat een enkele meeuw een visje met plastic weet te verschalken. Garnalenkotters verheugen zich niet alleen op een grote vangst aan garnalen die voor ongekende prijzen in de supermarkt in de aanbieding zijn, maar leren door hun vangst ook nog eens wat dichterlijke vrijheid naar voren kan gaan brengen, wanneer zij die verdwenen negen gedichten in hun netten vangen. Het is een vorm van circulariteit een variant op een rariteitenkabinet dat menig museum tot zijn / haar / hen ter beschikking heeft.

Of dat nu in een depot terechtkomt, dan wel dat daarvoor van alles uit de kast wordt gehaald, of dat in een chaos verandert dan wel dat een gedegen curator zich daarover ontfermt, dat het cultuur kan zijn is weer een ander verhaal, waardoor dit bericht in een onuitgesproken verhaal eindigt.

Maar of dat er wezenlijk toe doet…?!