EVEN wat anders…

Zij noemt haar vader ‘Witte’, hetgeen een bepaalde vorm van intimiteit kenschetst, terwijl Cornelis Adriaan Hendricus Nico smaakvol een Tom Pouce verorbert in de wetenschap dat volgend jaar Tom Poes zijn tachtigste (80e) verjaardag gaat vieren. Onderwijl zit een van de twee poezen al likkebaardend op tafel te wachten tot het moment waarop de restanten van een Tom Pouce vallen op te likken van het schoteltje dat zo weer de kast in kan gaan. En ik mag deel uitmaken van dit gezelschap, en sta wederom versteld van de erupties die zij in de afgelopen tijd gestalte heeft weten te geven.

En met erupties bedoel ik dit keer de werken die hier tentoon worden gesteld en waar menigeen jaloers op zou kunnen worden, ware het niet dat de hoeveelheid belangstellenden absoluut niet overeen komen met wat de Kunst10Daagse in het verleden aan bezoekers heeft gekend. De Horeca gesloten, de Galerie die zich aan de voorschriften houdt, de plekken van plezier die met een lantaarntje te vinden zijn en de angst die in zekere zin de boventoon voert. Want niemand wenst op zijn geweten te hebben dat… ik ben in het bezit van een Nokia en heb niet het genoegen dat ik met de een dan wel een andere app mij met de wereld hoef te bemoeien.

Dus sta ik versteld van het feit dat de Koning en zijn gezin (inclusief waarschijnlijk leden van de hofhouding) elders vertoeven. Waar wordt op dit moment de draak mee gestoken?! Zeker niet met de werken van Pauline! Ook niet met de katten die zich over de restanten van die Tom Pouce weten te ontfermen. Maar mogelijk wel met de uitdaging die ik met Cornelis Adriaan Hendricus Nico ben aangegaan: het schrijven van een Olleke Bolleke waar Drs. P in Nederland furore mee heeft gemaakt.

En waar mijn Poezie in de branding als volgt te lezen is geweest (hetgeen ik voor de niet verstaander dan maar herhaal) er als volgt uitzag: VOORUITGANG. Het koesteren van / de herinnering / verdween / met mij. // Toen ik / verdween / koesterde men / mij. Om dit gegeven in een olleke bolleke om te gaan zetten…

Ik heb nog even de tijd en waar tijd in de regel verglijdt, heb ik geen spijt van de versleten tijd!