geen VERVAL!

Twee wat oudere mannen. De een onderweg naar 75, de ander op weg naar 90. Genieten van de zon gezeten op een bankje in een deel van het plantsoen wat door die oudere man wordt onderhouden. Waar een deel van zijn lust en zijn alleenstaande leven mee wordt gevuld. Bukt zich om een enkel onkruidje te verwijderen, heeft last van polyneuropathie, waardoor hij bij het opstaan van de bank niet alleen probeert om zijn evenwicht te bewaren, maar ook het hele pad nodig heeft om zich vooruit te bewegen. Een ‘bosjesman’ die in het struikgewas verdwijnt, om even later weer tevoorschijn te komen. Maakt gebruik van een adoptiefonds om stekken en planten in zijn ruimte de gelegenheid te geven om te gaan groeien en ook te gaan bloeien.

Vertelt een deel van zijn levensverhaal, was een begenadigd fotograaf met een eigen studio tot het moment waarop hij volledig werd afgekeurd. Over zijn tijd toen hij in Frankrijk op een wijngaard resideerde, in een huis dat hem welwillend ter beschikking was gesteld door de eigenaar van die wijngaard was. Ergens in de Languedoc, verhaalt heel keurrijk over de mensen daar en vooral om het eten in afgelegen gelegenheden, wat meer dan gewoon smakelijk was. En over zijn vrouw die hij een jaar geleden verloor, nadat zij al jarenlang in de Dijkhoeve was opgenomen, vanwege haar voortschrijdende dementie.

Ik ontmoet de man met een zekere onregelmatigheid, zijn haar vertoont voor een deel zijn hippie achtige verleden. Daar komt al jaren geen kapper meer aan te pas, zijn kleding is afgestemd op zijn werkzaamheden en ook zijn spijkerbroek vertoont tekenen van een aflopend verleden. Dat neemt niet weg dat wij een zeer geanimeerd gesprek voeren, het nog even over de huidige omstandigheden hebben en hij, door mijn verleden, weer aan de tijd wordt herinnerd dat hij als erkend dienstweigeraar zorgde voor een reeks criminelen die in Eindhoven werden verpleegd. Allereerst in een Rijks Krankzinnigen Gesticht in Woensel later in een Rijks Psychiatrische Inrichting, waar deze dienstweigeraars eigenlijk constant voor ‘de leeuwen’ werden geworpen. Zonder enige vorm van opleiding, zonder enig idee te hebben omtrent de redenen dat mensen hier waren opgenomen, zonder enig besef te hebben van hun achtergronden en waar het Rijk tegenwoordig door het Pieter Baan Centrum in staat is om een veroordeling op grond van een beoordeling van de betrokkene naar voren te brengen, was het in die tijd een JanBoel.

Dat Santpoort ook nog in de analen van het instituut is terug te vinden, heeft te maken met het feit dat in de Tweede Wereldoorlog vrouwen naar Woensel werden gebracht. En dat Medemblik ook naar voren komt, heeft dan weer te maken met het feit dat ook dit een Rijks Krankzinnigen Gesticht was, voor het een Provinciaal Ziekenhuis werd. Heden en verleden op een bankje in een plantsoen dat door Willem (vandaag zijn voornaam gehoord) toont nog allerminst tekenen van verval.

En dat kan niet van de beelden van vandaag worden gezegd, kortom weer eens iets anders dan dat op

Eerste Paasdag verwacht mag worden!