Geep & de Bierkelder

Niet dat Geep iets aan enthousiasme heeft ingeboet. Hij staat nog steeds garant voor het zwaaien van de Alkmaarse vlag, die steeds meer gebruikssporen vertoont. En waar ooit de Victorie begon, zijn zijn reizen met dat illustere gezelschap Watergeuzen onderwijl ook al in de ‘buitenlanden’ terecht gekomen. Neem nu Den Briel of, wat verder van huis, IJsland. En met nog steeds die stoere lach op zijn gezicht, nog steeds in het gezelschap van zijn kameraden, nog steeds aan een kommetje soep of desnoods, een Alcmaers Biertje. Prachtig weer dit keer, de ganzen die de pas erin hielden, een wezen uit het oerwoud, muziekgezelschappen die nog steeds richting Korea gaan, de jenevertjes die de lofzang zingen op de dronkaards die lallend en schuifelend door het toegestroomde publiek flaneren. Hoewel van een flaneren in de regel geen sprake kan zijn. Een zonovergoten happening, waarbij de terrassen in tegenstelling tot gisteren volledig bemensd zijn, het bier overvloedig de keelgaten smeert en een enkeling zich aan een cappuccino waagt. Meer de uitzondering dan de regel, maar regels verhouden zich niet altijd aan de omstandigheid. Geen spijt dat ik ook de tweede dag van dit Kaeskoppenstad gebeuren aan mij voorbij heb laten gaan, want ik blijf het nu eenmaal een geweldig vermaeck vinden. Het enthousiasme van de loslopende gekken, het haangekraai van een dame bij wie een steekje los is gegaan, wat dat betreft is tegenwoordig ook weinig nieuws onder de zon, gezien het aantal verwarde mensen dat zich op straat begeeft. De dood die zo zijn eigen vaart erin houdt, de koolvlet met die omfloerste trom, de postbode die overmorgen weer haar wijk van brieven zal voorzien en nu in een ander soort kostuum haar opwachting maakt. En dat terwijl zij verkondigt dat Aaltje aan het hemelen is gegaan. Personen die al jaren figureren, die zich met de meest afgrijselijke puisten en wonden laten toetakelen, een Non die probeert het leed in het Kinderziekenhuis met takken te bestrijden, die enkele monnik die zijn zegen uitspreekt en de kinderen die als tuig worden omschreven, alvorens een tijdlang achter de tralies te worden gezet. De pijnbank die daar tegenover staat en de commerciele rondvaart die volle boten trekt. En een voormalig wethouder die een pij heeft aangetrokken en haar opwachting maakt in de Laurentiuskerk. Een andere rol, een nieuwe positie. En ik besloot een kijkje te gaan nemen in de Bierkelder, op zoek naar mijn verleden. Toen Dorus en Alie daar nog de scepter zwaaiden. De bierkelder waar je, als je niet uitkeek, je kop tegen de balken stootte, waar voldoende bier is gaan vloeien in een tijd dat je zat te dobbelen, waar je op rekening kon bieren en waar de pisbak letterlijk een pisbak was. Toen, ruim veertig jaar geleden, nu een kelder waar vooral jazz en blues te horen zijn en in de hoek nog een ouderwetse jukebox staat…