Gekmaken(d).

Hoe meer wij willen, zoveel minder we krijgen. De wet van de omgekeerde evenredigheid. Hoewel deze wet geen stand doet aan de huidige gang van zaken. Neem nu mondkapjes, waarbij wij ooit wat meewarig naar die gasten uit het Verre Oosten keken, het schudden der handen achterwege laten en de deurklink met een zeker argwaan proberen te omzeilen. Hygiene betrachten terwijl de weggeworpen tissues er alles aan gelegen is om een mogelijk besmetting een nieuwe kans te geven. Het mijden van evenementen waarbij je de zekerheid hebt door deze te vermijden mogelijk geen besmetting opdoet. Ook raadzaam is om bepaalde protocollen te volgen, de berichten te beluisteren en je niet helemaal gek laat maken door de complotten die hierachter zouden kunnen zitten…

Nu ben ik niet zo’n complotaanhanger, een zekere achterdocht is mij echter ook niet vreemd en wanneer dit leidt tot een humanistisch treurspel, dan ben ik zelfs bereid om in mijn handen te gaan klappen. Waardoor de wereld als een schouwtoneel kan worden beschouwd. Waar ik dan ook vanavond mijn licht over zal gaan opsteken. Want dat eenieder van dat schouwtoneel zijn of haar deel krijgt, ook dat is inherent aan de wereld waarin we nu leven. Is het niet een storm die over het land waait, dan is het wel de storm aan activiteiten die de mens onderneemt in afwachting van het virus dat zich geen ene moer van de wereld aantrekt.

En waar virussen de neiging vertonen om te gaan muteren, kan een vaccin dat in ontwikkeling is worden beschouwd als op termijn wederom achterhaald. Op die manier blijf je veelal achter de feiten aan hobbelen en weet de mens niet veel meer te doen dan stomweg afwachten wat op zijn of haar pad terecht komt.