Rust zacht Billy

Het zal je gebeuren: onverwacht doodgaan. En daarbij zelf geen traan meer hoeven te laten. Dat dien je aan anderen over te laten, hetgeen mij bij de volgende dichtregels heeft gebracht.

VOORUITZICHT // HET KOESTEREN VAN / DE HERINNERING / VERDWEEN / MET MIJ. // TOEN IK VERDWEEN /KOESTERDE MEN / MIJ. //

En dat alles naar aanleiding van het toneelstuk dat het Zuidelijk Toneel gisteravond in de kleine zaal van de Vest naar voren bracht. Rust zacht Billy. Een stuk dat stemt tot nadenken, vooral wanneer er een doodskist staat die zwart van uitbundigheid bijkans nood om daarin plaats te gaan nemen. Een kist echter die de Nederlandse bodem absoluut niet zal toelaten, waardoor niet veel meer overblijft om dat ding maar in het vuur te laten verteren, dan wel als decorstuk in het theater naar voren te brengen.

Maar wat vooral opvalt zijn de teksten die naar voren worden gebracht. Eva Line de Boer heeft de voorstelling gebaseerd rondom bestaande afscheidsspeeches, vergezeld door de grootste uitvaart hits, een glijbaan en een op maat gemaakt ritueel voor Peter, die dichtbij zijn eigen dood staat. Een Chinook piloot dewelke aan het einde van deze voorstelling het luchtruim ingaat en verdwijnt.

Een tekst als de volgende: ‘Lieve vader, waar je nu bent, dat weet ik niet, maar ik hoop wel voor jou en voor ons allemaal dat ALS er IETS is, het NET zo gezellig is als het vroeger kon zijn.’ Of deze: ‘En als er niets is, dan hoop ik dat je gewoon lekker slaapt, want dat heb je wel verdiend.’
Citaten van anderen in een voorstelling verweven, waardoor letterlijk ‘stuff tot nadenken’ wordt verwoord.

Dat neemt niet weg dat de beelden van vandaag aan gisteren refereren, maar ook dat het een groot genoegen voor mij was om Rina G. en Tieneke na afloop nog even te spreken. Terwijl in de Grote Zaal een tribute band nummers van Queen naar voren bracht, kon ik even gezellig ‘kouten’ met de beide dames die al sinds de middelbare school vriendinnen zijn. Excuses voor de inbreuk die ik heb gepleegd, maar het was voor mij niet alleen een waar genoegen, maar ook weer eens een kans om de gezamenlijk herinneringen aan Duin & Bosch te laten passeren.

Te weten dat Rina nog steeds contact heeft met Melchert, Monique, Esther stemt mij toch tot een BIJZONDER genoegen, hetgeen aan de B te koppelen valt. Van toen naar NU en de levens die zich hebben voorgedaan, de dood die ons allen wacht, een smaakmaker van jewelste, alhoewel dat laatste toch wel met een schep zout dient te worden opgediend!