Gemoedstoestand.

Er zullen altijd mensen zijn die aan de weg blijven timmeren. Helaas behoor ik niet tot die categorie. Laat staan dat timmeren in het algemeen dan wel timmeren als hobby zich in mijn aandacht mag verheugen. Ik bedoel maar, ik ben meer een incompetente verzamelaar en weet mij vaak te omringen met parafernalia die een ander niet direct kan boeien. Zodat ik geregeld op mezelf blijf aangewezen. Dat dit mij in een belangrijke mate genoegdoening schept, dat is wel duidelijk. Dat ik anderen niet kan inspireren om een vergelijkbaar verzamelding met mij te delen, zorgt ervoor dat ik meer met mezelf aan het stoeien ben, dan dat anderen mij op een ander spoor zouden kunnen zetten. Ik ben eigenlijk iemand die veelal in de marges van interesses bivakkeer.

Het ene moment valt mijn oog op kunst dewelke mij aanspreekt, het andere moment valt mijn oog door de lens van mijn camera, het derde moment op een boek dat mij intrigeert om het vierde moment te ontdekken dat het een door het ander ietwat uit de hand dreigt te lopen. Hetgeen mij brengt op het volgende: wat te doen met al die spullen die ik in de loop der tijd als eigen ben gaan beschouwen.

Ik heb bepaald niet het eeuwige leven, mag mij verheugen op een verlenging van mijn tijd door de hulpmiddelen die zich in mijn bast verborgen houden en kan mij nog steeds verheugen op het feit dat wanneer ik zaken tegenkom die mijn aandacht mogen gaan genieten, ik zelfs in staat ben en blijf om deze zaken aan te gaan schaffen. Waardoor het overzicht enigszins zoek raakt en ik met groot genoegen bij het openen van een dichte doos ontdekkingen doe waarbij ik direct ook nog het moment weet waarop ik dit fysieke boek dan wel het circusautootje heb aangeschaft…

Ben nu eenmaal geen E-reader, laat staan dat het plaatjes zijn die ik verzamel en alsnog in een album opsla. Of wanneer de aanbiedingen van canvasdoeken zodanig zijn dat ik de verleiding ook dit keer niet kan weerstaan. Waardoor een toename ontstaat achter een volgend schot en er geen schot in komt om met deze handel verder te gaan leuren. Want wie is de ander die daar dezelfde gemoedstoestand in weet te ontdekken, het moment waarop ik de zaken uitpak en verder nalaat om deze zaken ook letterlijk aan te gaan pakken.

Waar ooit de was de deur uit ging, ben ik meer een persoon die verslaafd is geraakt aan stapelen. Toch zal ik op een goed moment de uit de hand gelopen zaken ter hand moeten nemen, opdat ik anderen niet opzadel met al die spullen die juist voor die ander meer als last worden ervaren dan dat er emoties aan te koppelen zijn…