ROEPING: een roep om ping!

Minister van Staat overleden. Een eretitel is van ons heen gegaan. Nu is het zo dat deze titel uitsluitend wordt verleend aan bestuurders die zich ooit verdienstelijk hebben gemaakt voor het Koninkrijk der Nederlanden, dan wel een ministerspost hebben bekleed dan wel het hebben geschopt tot Commissaris van de Koning(in). Dus niet zomaar iemand van de straat, dan wel van een gemeente, een provincie dan wel een directeur-generaal van een of ander ministerie.

Toch heeft deze Minister van Staat een niet bepaald onbevlekt blazoen: ten tijde dat hij Minister van Onderwijs was, heeft menigeen zich niet bij al zijn voornemens neergelegd. Jos van Kemenade was een overtuigd socialist, en met hem heeft het onderwijs in de loop der tijd wel de nodige veranderingen ondergaan. Niet zo heftig als indertijd de Mammoetwet, waarbij de naam Jo Cals naar voren schiet en de Wet op het Voortgezet Wetenschappelijk Onderwijs gestalte heeft gekregen. Van Kemenade was Minister van Onderwijs en Wetenschap en ook daar zijn tegenwoordig meerdere rapen gaar.

Tekorten, te lage lonen en het plichtbesef dat ervoor zorgt dat een bepaalde vorm van roeping ergens achter de horizon gloort. Komt mij bekend voor. Toen door een advertentie in de Volkskrant de Witte Woede van zich liet horen ( initiatiefnemers Jaap Koning en Gaby Breuer) werd het alras Verpleegkundigen en Verzorgenden in Opstand (VViO) had dit als gevolg dat een andere beroepsorganisatie zich over deze groep werkenden ging ontfermen onder de titel Nu ’91. Nu strijden de huidige werkers voor een verhoging van 5 % en laten de verzekeraars het af weten.

Waardoor de roep om ping nog steeds het beroep van werker in de zorg nog steeds iets weg heeft van… jawel ROEPING!