Gesloten houden

Natuurlijk vergaloppeer ik me weleens. Eigenlijk met een voorspelbare regelmaat. Dump mij in een boekhandel en ik zal veel later dan de bedoeling is, met een aantal aangeschafte werken het pand gaan verlaten. En wanneer dit boeken betreft waarbij de helft van de oorspronkelijke prijs gevraagd wordt, ben ik niet te beroerd om mij over dit exemplaar te ontfermen. Waarbij ik de mogelijke verantwoording die op een ander moment van mij gevraagd wordt, voor mijn gemak maar even probeer te doorstaan. Want wanneer je over een gezamenlijke rekening beschikt, waarbij tijdens een pin-betaling aan desbetreffende boekhandel vermeld gaat worden, kan het haast niet anders dan dat de vloed aan werken een toevloed aan werken wordt. Wanneer de optie van spuigaten naar voren wordt gebracht, denk ik niet dat ik het een en ander nader behoef toe te lichten… en dan te bedenken dat ik eenvoudig om een ander boodschap werd gestuurd. Neen, het valt niet mee om het een en ander voor de nietsvermoedende partner verborgen te houden, laat staan dat het mijn bedoeling is om daar die ander mee lastig te vallen. Het een gaat nu eenmaal veelvuldig gepaard met het andere. En wanneer ik het mezelf onthoud, vind ik dat ik me daarmee te kort doe, alhoewel ook daar wel weer een mouw aan te passen valt. Ook daar gaat het echter niet om, het heeft veel weg van een ‘heb’ in plaats van de vraag te beantwoorden wat ik daar dan weer mee ‘moet.’ kijk uit naar morgen, wanneer er het een en ander op een andere manier te wachten staat, het feest omtrent het perspectief en het hele gebeuren daar omheen. Wanneer ik eindelijk mijn mond open kan doen, en wanneer een bepaald embargo wordt opgeheven. En wanneer meneer De Uyl de oogjes dicht en de snaveltjes toe laat gaan, ben ik straks in staat om… hoewel Den Uyl reeds lange tijd zijn mond, ogen en oren gesloten heeft weten te houden.