gewoon BIJZONDER.

‘DE SCHAAMTE VOORBIJ’, de titel van een boek waar ik schaamteloos aan refereer. Plaatsvervangende schaamte zou een ondertitel kunnen zijn. Een van de redenen waarom ik in de afgelopen tijd niet zoveel behoefte had aan bezoek van buiten. Dat dit niet alleen te maken had met mijn plaats en positie op dit moment, maar ook te maken had met de omgeving waarin ik terecht ben gekomen, veel andere zaken speelden bewust dan wel minder bewust in dit gebeuren een rol.
Natuurlijk heeft eenieder die hier terecht is gekomen een reden om hier terecht te komen, een trauma, een operatie, een herstel van verloren gegane krachten, een verdenken op een onderliggende ziekte dan wel dat neurologische problematiek ook een rol kan gaan spelen, feit blijft dat ik deel uitmaak van een conglomeraat aan traumatische ellende. En dat herstel voor de een vroegtijdig een eind maakt aan deze omstandigheid, terwijl een ander waarschijnlijk nog de nodige maanden voor de boeg heeft. En ik daar ergens tussenin mee dobber op de vaart die een belangrijk deel van het volk in beweging houdt, door blijft deinen. Waardoor wederom een pracht omschrijving omtrent de vaart der volkeren het levenslicht heeft mogen aanschouwen, hetgeen de zondag dan toch weer wat glans geeft.

Ter Kerke gaan zit er niet in, de beelden van vandaag zijn gisteren gemaakt en tonen aan de ene kant een schilderachtig huisje waarin een kabouterechtpaar zou kunnen leven en aan de andere kant een bloem die ik elders trof. Hetgeen dan weer een ode kan zijn aan dat wat het leven zo bijzonder maakt: het oog hebben voor de dingen die vanuit een ander perspectief het nodige naar voren kunnen brengen.

Stil te staan bij het gewone, opdat wat als gewoon wordt beschouwd zich als bijzonder aandient!