Gewoon …

Nou gewoon! Niet veel anders dan gewoon anders en dat het anders anders is maakt het gewoon weer gewoon. Want wat schiet ik ermee op wanneer ik van getal verander, wanneer het grootste deel van mijn leven waarschijnlijk achter mij ligt en het vooruitzicht wat ik heb hooguit steeds minder wordt. Toch zijn er mensen die ervan overtuigd zijn dat zij de grens van 100 zullen passeren en wanneer zij 110 halen vreemd opkijken wanneer er toch een gepeperde rekening uit Leeuwarden in de bus verschijnt.

Gelijk ik vandaag via de post de nodige kaarten heb mogen ontvangen, dat ik gebeld ben en dat ik ook nog berichten via de mail heb mogen krijgen. Het is nu eenmaal niet niks wanneer schoonzoon op het kaartje mij omschrijft als ‘ons paps’ en ik me daardoor niet minder bevoorrecht voel hooguit een opmerking maak dat ‘ons paps’ mij doet denken aan mensen met een Katholieke achtergrond.

En toch ben k verheugd dat Marjolijn en Jan mij hebben verblijd met hun aanwezigheid en dat zij, mijn zus, een symbool heeft kunnen geven dat zij met haar eigen handvaardigheid aan glas heeft toevertrouwd. Gelijk ook die kaarten en het feit dat in plaats van die voorspelbare HEMA cadeau bonnen het nu regelrecht geld is dat ik naar eigen believen zal gaan besteden.

Gelijk ook te denken geeft het volgende: ‘JE BENT NIET OUD MAAR EEN ECHTE KLASSIEKER’ hetgeen mij wel aanspreekt gezien het feit dat een senior nog niet aan mij besteed is, waar ik al eerder melding van heb gemaakt. Ik leg mij bij dit gegeven neer, mijn moede hoofd nog lang niet ter ruste laat staan dat ik mij bezighoud met werkzaamheden in de tuin. Wat dat betreft voel ik me geregeld een Spanjaard wanneer die stelt: Manana”, maar ook dat woord weet ik wel weer te verbasteren!