gisteren is ook alweer verleden.

Het is mij bespaard gebleven: de huidige rampspoed. Een kwestie van mijn snor drukken op het moment dat de nieuwsuitzending uitgezonden wordt. En voor wat betert het weer, ook dat laat ik stomweg passeren, gezien het feit dat wit weer is veranderd in groen, de wind wat rond het huis guurt en de bloemetjes die royaal uit de knop het wit hebben afgeschud. En waar sprake kan zijn van een tijdelijk gebeuren, loop je de kans dat het weer nog het nodige in petto heeft, niet alleen door de klimaatverandering, maar ook nog eens door een uitspraak van de Hoge Raad inzake de stikstofcrisis. En omdat dit niet voldoende is, ook de roebels delven het onderspit, gelijk ook die zekere heer nog steeds overtuigd is van het feit dat er absoluut geen sprake is van een oorlog, waarbij Hoekstra dan moet gaan verklaren waarom Nederland weer de laatste is die actie onderneemt naar oligarchen.

Mogelijk te wijten aan de koopmanskwaliteiten die Nederland in de eeuwen zelfstandig heeft weten te ontwikkelen. En dan te bedenken dat de Vaandeldrager over niet te lange tijd in Alkmaar te bewonderen valt en in Berlijn mogelijk een onbekende Rembrandt is ontdekt, waardoor de kans op een gelukje in de vorm van een geweldige hoeveelheid Euro’s een rol kan gaan spelen om alsnog de rekening te kunnen betalen. Want dat uiteindelijk een rekening niet alleen wordt gepresenteerd maar ook nog eens dient te worden betaald, dat is bijkans een understatement.

Dus doe ik het vandaag met een beeldje dat in de nacht van 31 maart op 1 april de wereld alsnog van een wit dekkleed weet te voorzien, op twee april is ook dit gegeven verleden.

Zoals alles van gisteren tot het verleden is gaan behoren…