GODVERDOMME!

Het gaat (nog) even langer duren…En waar geSproken werd over een tijdplanning zorgt een ziekte met een C ervoor dat dit even tot nader order is uitgesteld. Waar de voorbereidingen in een bepaalde mate een tijdspad naar voren brachten, kan hier een streep doorheen. 80 % van de voorgenomen orthopedische ingrepen zijn gecancelled, en ook ik heb het ongenoegen deel uit te maken van die tachtig procent. Nu valt onzekerheid in de regel te verzekeren, maar ook dit feest gaat niet door. Waardoor berusting en afwachting weer deelgenoot worden van mijn huidig zijn en ik niet eens vreemd opkijk van dit voornemen. Er zullen nu eenmaal keuzes gemaakt moeten worden en de hoop dat de zorg als zodanig in staat is om het hoofd te bieden voor de volgende tsunami zorgt er gelijktijdig voor dat vele anderen met mij in dat zinkende roeibootje wachten tot het moment waarop…

Ja waarop eigenlijk als de boot waarin wij gezeten zijn alle tekenen van een zinkend schip naar voren brengt. Kwaad maken helpt niet, god erbij betrekken die zijn handen al vol heeft om de mensheid te redden en ook bidden niet altijd het resultaat voortbrengt wat je daarvan zou kunnen verwachten, als vluchten niet meer kan en je mij vraagt waarom niet, dat het niet alleen komedianten, spijtoptanten en ander wanten zijn die om voorrang vragen, hooguit die enkeling die op grond van zijn of haar klachten het genoegen heeft om alsnog tot de uitzondering te gaan behoren. Dat een overheid inschattingsfouten maakt is tot daar aan toe, dat politici ertoe overgaan om bedreigingen aan het adres van een ander politicus te doen en een voorzitter het nalaat om in te grijpen, dat het neigt naar een volstrekte willekeur en dat het achterste van tongen zich veelal verbergt achter een gesloten mond, dat zal menigeen een zorg zijn en waar sprake is van een ego dat er niet om liegt, ook dat wordt tegenwoordig ter kennisgeving aangenomen.

Dus wat zal ik me druk maken omtrent de dingen die ik achter elkaar in het water zie vallen, de ingrepen die worden uitgesteld en de noodgrepen die zich voordoen. Ik heb een bed, krijg een ontbijt, een lunch en een warme maaltijd voorgeschoteld, slik mijn medicijnen, laat een wind, kan nog steeds niet zelfstandig naar het toilet en leg me voor een belangrijk deel neer bij mijn situatie als zodanig. Maar GODVERDOMME hoelang ben ik al van huis, hoelang heb ik GODVERDOMME mijn familieleden niet gezien, GODVERDOMME HOELANG HEB IK DE ZOOI OP HET KLEINE KAMERTJE GEMIST, hoelang is het geleden dat ik in de keuken stond om een chili con carne in elkaar te draaien, van de kippensoep van Ria te genieten en van het feit dat wij samen in ons huis konden genieten van het feit dat wij thuis ook samen waren? Een kaartje konden leggen, deel kon uitmaken van een telefooncirkel, de stad in gaan en die aanbiedingsboodschap doen, stil zijn met elkaar om stomweg te genieten van de stilte die zich voordoet, het bloemetje dat Ria geregeld voor haar rekening nam, de post die de brievenbus deed klepperen, even in de tuin te koekeloeren en die eksters te zien die elkaar in de veren vlogen…


Het duurt nog en het duurt nog en waar ik ben dien je jezelf te vermaken, maar ook aan dat vermaak komt ook een eind. Want het publiek dat hier aanwezig is heeft een vergelijkbare worsteling als waar ik in ben komen te verkeren en waar een mogelijk uitzicht zich voordeed…

Een onbekend nummer en ik nam op met een niet alleen noemen van mijn naam maar ook nog eens met een kwinkslag en dreunde direct met een voet op aarde ( die ander hangt nu eenmaal in een voetensteun) toen zij mij zei dat…

met dank aan Martin!