Opslag in mijn brein.

Het overkomt ons allen, er valt alleen geen peil op te trekken. Wanneer het tijd is is het tijd en los van de omstandigheid kun je niet veel meer doen dan je erbij neer te leggen. Dan doel ik op het tijdstip van verscheiden, het moment van de overgang en waar je je vandaag druk over loopt te maken, kan morgen spontaan voorbij gaan. Dus stel niet uit tot morgen en wanneer het enigszins kan, blijf de dag nog plukken. Open deuren maar ook open deuren hebben recht om even bij stil te staan. Tenslotte blijven we mensen van alledag, hoewel de agenda’s anders doen vermoeden. We maken afspraken voor de wat langere termijn, houden rekening met het vieren van beperkt feesten dan wel bijeenkomsten maar juist in deze tijd gaat door menig afspraak een streep. Is het niet van hogerhand, dan is het wel omdat de ander geen risico wenst te lopen.

Keuzes maken niet alleen in het belang van de ander, maar zeker ook in het belang van jou. je leert op een bepaalde manier te relativeren, draait ergens in je hoofd aan een knop en probeert de tijd als het ware stil te zetten. Een horloge kun je immers uit gaan zetten, de klok in je binnenste kun je geen loer draaien. Schikken in je lot is een ding, berusting een andere en vechten kan niet worden uitgesloten. Vluchten zou een tijdelijke oplossing kunnen zijn, maar gelijk het gedicht van de Tuinman en de Dood kun je ook daar geen staat op maken. hetgeen betekent dat het bericht omtrent de dood van Harry mij behoorlijk bezig houd.

En wanneer ik dan in een impuls besluit om daar een bericht aan te gaan wijden, kan het op een ander moment zomaar weer verdwijnen door er te lang over na te denken. Dus rond ik dit bericht af op de dag dat ik dit bericht kreeg van Jan en niet veel meer kon doen dan daar mijn draai aan te gaan geven.

foto van Martin

Noem het een manier van verwerken, proberen om dit een plek te geven in mijn huidig zijn en het koesteren van de herinnering is niet veel meer dan opslag in mijn brein.