Godverdomme!

Wanneer ik de kans krijg, zal ik niet nalaten deze te grijpen. Maar wanneer doet een kans zich voor? Het fenomeen van achteraf maakt nu eenmaal eerder de kans dat een vorm van treurnis zich gaat ontwikkelen. Neem nu vanmiddag. Ik had de mogelijkheid om anderen met mijn gedichten om de oren te kunnen slaan, maar zag hiervan af. Niet tevreden met het werk dat ik in het verleden bij elkaar geharkt heb, het stilistisch gezever dat door een gebrek aan zinnen voldoende de gelegenheid had kunnen geven om de invulling aan anderen over te laten, de gelaagdheid die ontbreekt en een bepaalde armoede aan hoogdravende woorden waren voldoende om van deze kans gebruik te gaan maken. Dus heb ik daar terecht van af gezien. Dat neemt niet weg dat de woordenvloed die anderen vanmiddag naar voren brachten, mij aan het twijfelen hebben gebracht.

Misschien had ik het bij mijn kale takken gedichten moeten houden, mogelijk had ik een openstaande deur dicht kunnen schoppen, misschien de uitgesproken gelegenheid om die ander kanten van mijn persoon(lijkheid) wat meer te gaan kleuren, feit blijft dat ik deze kans voorbij heb laten gaan. Een feitelijke constatering dus.

Anderzijds wens ik me geregeld te laten verrassen. Door die ongekende ander die er niet voor schroomt om andere onbekenden met zijn schrijfsels te ontroeren. Het delen en het in ontvangst nemen van het applaus. Een bepaald cynisme wat dan op zich weer humor naar voren brengt, een ideale vorm om zwartgalligheid als het ware op een ander plan te gaan brengen en wanneer psychisch en fysiek lijden worden genoemd, om de zondag te besluiten met de woorden dat het ’toch wel weer een gezellig dagje is geweest…’

Het heeft ook iets weg van de wijze waarop Kees en ik Kranenburgh onveilig hebben gemaakt. De man van La Mancha verdwijnt in het niet, terwijl zijn schandknaap annex schilknaap de neiging vertoont om alle aandacht op hem te gaan richten. Wanneer mensen daar schande over spreken wordt het woord schandknaap van een andere invullling voorzien en in die betekenis dient men dit woord te gaan beschouwen. Dus vandaag dan maar een tweede deel op een manier die de oppervlakkigheid van mijn bestaan een andere richting weet te geven, want…

Moeder Corry is gevallen. Ging gestrekt onderuit terwijl zij van de WC kwam en heeft dit keer haar rechterbeen gebroken, hetgeen haar wederom naar het Ziekenhuis heeft gebracht, vandaag is geopereerd en daar weer de nodige tijd zal gaan vertoeven. Terwijl het fysiek weer wat beter met haar ging. Krijgt daardoor de volgende opdoffer, hetgeen haar brein niet ten goede komt. En dat wordt mogelijk nu een ernstiger gevolg van wat haar gisteren is overkomen, de broosheid van haar botten voor het gemak even buiten beschouwing latend. En dat zorgt voor een oprecht ‘GODVERDOMME’, wanneer deze boodschap wordt gebracht.