‘He babe, take a walk on the WILD side

Nu kan een ander wel stellen dat ik een spreker ben, dat ouwehoeren mij niet vreemd is en dat ik ook goed ben in luisteren, dat wil niet zeggen dat ik mij van alles aan laat leunen. Zeker niet in deze tijd. Ik probeer mij enigszins voor te stellen hoe dit bij anderen kan overkomen (‘we shall overcome’), dat neemt niet weg dat ik zo de nodige vraagtekens zet bij mogelijk andere afwijkende opinies. Maar een beetje van mezelf en een vleugje van een ander hoeft bepaald niet de wereld op z’n kop te zetten.

Daar zorgt de huidige berichtgeving wel voor. En wanneer ik besluit om me daar niet totaal in te gaan storten, ben ik mogelijk voor een deel die bekende struisvogel, dat kind dat onder de dekens kruipt opdat hij het spook in de hoek niet meer ziet, zich schuil houdt in de bosjes en leeft met de overtuiging dat wanneer hij zijn ogen sluit, het onmogelijk is dat de ander hem dan in de smiezen heeft. Ik bedoel maar hoe moeilijk kun je het voor jezelf gaan maken wanneer je stort op een verdieping in een bepaald onderwerp en hoe luchtig kun je het voor jezelf houden wanneer je de bus met slagroom genadeloos over die verrekt lekkere Irish Coffee deponeert.

Of wanneer je het besluit neemt om een bepaalde Binnenkomer met een luttel bedrag een mogelijke toekomst voor ogen te brengen. Maar voor hetzelfde geld dondert dit etablissement om, maar heb je voor jezelf de voldoening dat je in een pogen om het schip varende te houden, in ieder geval een poging hebt gedaan. Nu heb ik niet direct de beschikking over een riante spaarpot, ook bij mij (in dit geval letterlijk) dan wel bij ons is het geen gewoonte om geld over de balk te smijten, hoewel ik daar nog weleens de neiging toe heb.

Zal wel te maken hebben met een moeilijke jeugd (daar is absoluut geen sprake van geweest), een vrije geest die zich op een Bijzondere manier heeft ontWIKkeld, (gezien mijn verleden in de B), dan wel de behoefte om bepaalde voornemens die ik heb (gehad voor een belangrijk deel) gestalte heb weten te geven.

In de Ban van de Ring (van Tolkien) als afscheidscadeau van BKH2. Brederode Kliniek Heren beneden. Met een Sjoerd van der Vaart, een Carla M., met Martin v.d. Geest en het bekende nummer wanneer iemand weer in de isoleer belandde het ‘He babe, take a walk on the wild side’ waardoor de stem van Lou Reed gegrift in mijn geheugen staat.

Hoe ik op dit verleden pad in het heden treed: heel simpel. Kreeg wat plaatsjes door uit verweggistan. Nu weet ik dat In de ban van de Ring in Nieuw Zeeland gefilmd is, maar ik kreeg toch een bepaalde associatie met Frodo (ooit een naam van een kat, de ander heette Dinky). Ooit drager van de Ring. En met hem anderen voor zij naar dat verre eiland vertrokken…

Zo ver is het bij ons gelukkig niet, van een thuiskomst kan momenteel (nog) geen sprake zijn en dienen de plaatjes van vandaag om een illusie tot stand te brengen. Een illusie, geen illusionaire vervalsing van de waarheid maar mogelijk dat kind in die bosjes dat zijn ogen dicht doet om dan te bedenken …