Het geheim van Drakenstein!

‘Ik voel mij de Koning te rijk, hoewel ook dat nog valt te bezien’, dacht Willem A. van Buren terwijl hij zijn elfstedenkruisje tevoorschijn toverde. Zo, aan de vooravond van zijn komende verjaardag, gepaard gaande met die vermaledijde avondklok en alle feestelijkheden die waren afgelast, kon hij niet veel meer doen dan terug te denken aan die barre tocht. Jong was hij en bepaald overmoedig toen hij aan die tocht begon, onder een schuilnaam waarmee hij toch recht deed aan zijn afkomst. Want stel je voor dat hij met Oranje was gaan pronken, om over Nassau maar te zwijgen. Dat zijn vader en moeder in grote mate trots op hem waren was mooi meegenomen en de pils en de bitterballen die hem bij aankomst meer dan uitstekend smaakten, ook dat was inherent aan zijn in gog nito zijn. Of was het misschien ingognito?

Koningsdag, heel eerlijk gezegd kwam dat koekhappen mijn strot wel uit, laat staan al de volksdansers die mij kriegel maakten met drie dansende dochters onder mijn dak. Wat dat betreft ben ik blij dat Rutte pas morgen de avondklok buiten werking stelt, dat het proosten beperkt zal blijven en dat de kans op een oranje tompoes de pret over het geheel weet te bederven. En dan al die rotzooi die zich jaren voorafgaand aan dit ‘feest’ de vuilophalers heeft weten te besparen voor wat betreft de uren aan overuren die zij nodig hadden om de stad en het dorp wee een leefbaar aanzien te kunnen geven. Die muzikanten in spe die op een viool probeerden het kattengejank te evenaren, de maskers en kronen die door de welbekende bierleverancier gratis ter beschikking werden gesteld en het Oranje boven dat beter rijmde met een Koningin dan met een Koning. Dat waren nog eens tijden toen de hele familie buiten (de buitenechtelijke kinderen van opa) op het bordes in Soestdijk afgevaardigden van alle provincies de gelegenheid gaven om met hun streekproducten de toen nog niet bestaande voedselbanken rijkelijk hadden kunnen bedelen. En waar wij als kleinkinderen met alle neven er lol aan beleefden door ons niet aan het protocol te houden. Maar ook toen was de familie incompleet, Irene en Marijke die niet veel later Christina ging heten schitterden door afwezigheid en voeren net als hun vader stomweg een eigen koers. De een werd Katholiek en de ander trouwde een stateloze Cubaan. En ook dit ogenschijnlijke sprookje (Marijke was aan een oog blind) kende geenszins een gelukkig einde. Gescheiden, maar wel in het bezit van een drietal kinderen, vergde botkanker de tol van haar leven. Maar ook de huidige Koning heeft de nodige verlezen mee moeten maken, de dood van zijn vader, het verlies van zijn grootouders en niet in de laatste plaats de dood van zijn broer. Naast het feit dat hij verliefd werd op een Argentijnse die hij in New York had leren kennen, was zijn schoonvader bepaald niet van onbesproken huize. De traan van Maxima zal niet alleen van ontroering zijn geweest…

Maar morgen wordt weer alles anders. Dat wil zeggen dat de terrassen voor een deel opengaan, dat de b & b liefst voor 18.00 uur worden genuttigd, dat de bezetting op de I.C.’ nog steeds verontrustend is, dat het aantal besmettingen nog steeds geen daling laat zien en dat ik niet veel meer hoef te doen dan dit bericht naar voren te gaan brengen vergezeld van een aantal beelden uit mijn verleden te weten de proclamatie van de naam van de Koning toen nog aanwezig in een wieg en de vraag wie toen zijn luiers verschoonde,

dat is waarschijnlijk het geheim van Drakenstein!